Poëtische Gerechtigheid

 Poëtische Gerechtigheid, Een Kosmisch Knipoogje.

Ach, poëtische gerechtigheid, die subtiele choreografie van het universum waarin alles uiteindelijk “op z’n plek” valt. Het is de ironische dichter van het lot, de stille architect van schijnbare chaos, en vooral: een gouden kans voor zelfvoldane reflecties en schaterlachend narcisme. Want zeg nu zelf, wat is er bevredigender dan te zien hoe de arrogantie van een ander, bij voorkeur verpakt in een maatpak, struikelt over zijn eigen veters terwijl je met een glas Chardonnay op veilige afstand toekijkt?

Dit alles, uiteraard, puur poëzie.

De kern van poëtische gerechtigheid zit hem in het ogenschijnlijke toeval—dat delicate evenwicht tussen "ik wist het" en "ik had geen idee, maar toch voelt dit zo lekker." Zoals de buurman die maandenlang de straat over schreeuwde dat jouw tuin een oerwoud was, en nu zelf in de gemeentegids staat vermeld als voorbeeld van visueel vandalisme. Of de collega die je subtiel uit een vergadering manipuleerde om jouw idee als het zijne te verkopen, maar vervolgens niet doorhad dat hij per ongeluk jouw voorstel had ingediend met een kopie van je naam in Comic Sans.

En laten we eerlijk zijn, dit soort verhalen geven ons een glimp van de kosmische wetten die wij niet begrijpen, maar wel graag claimen als bewijs van onze superioriteit. “Zie je wel,” fluisteren we in ons hoofd, terwijl we proberen niet te veel te grijnzen. Alsof wij zélf de regisseurs zijn van deze karmische opera, terwijl we natuurlijk slechts toeschouwers zijn. Maar oh, wat een geweldig publiek zijn wij.

De schoonheid van poëtische gerechtigheid is natuurlijk dat het meestal de ander treft. Want niets is zo bevredigend als andermans valkuilen te zien verschijnen, vooral als ze er zelf zo zelfverzekerd instappen. Toch? Ah, maar hier komt de zelfspot: wat als wij zélf die wandelende karikatuur zijn, die denkt de klappen van het lot te ontwijken terwijl we recht op de banaan aflopen?

Maar ook dát is prachtig, toch? Want wat is poëtische gerechtigheid zonder een vleugje ironie, zelfs ten koste van jezelf? Stel je eens voor: jij, met je perfecte plannen en dat onfeilbare ego, staat plots oog in oog met je eigen onhandigheid. De karmische knipoog, dat is het moment waarop je beseft dat je hoofdrolspeler én slachtoffer bent in je eigen epische satire.

Dus hef je glas, lach om jezelf, en geniet van de onverwachte elegantie van het leven. Poëtische gerechtigheid is geen straf; het is een uitnodiging. Om te lachen, te leren, en vooral om een tikje minder serieus te zijn over hoe slim je denkt dat je bent. Want het universum? Dat heeft altijd betere timing.

"Het universum is geen rechter, maar een dichter; het straft niet, het rijmt."

De Ironie van het Universum

O, kosmos met je schalkse glimlach,
Je zetelt daar, majestueus en stil,
Een dichter zonder publiek,
Een architect van vals toeval en fijne wraak.

Je laat geen hamer vallen, geen oordeel klinken,
Maar schenkt de hoogmoedige een spiegel.
Zie hoe zij struikelen over hun eigen grootheid,
Terwijl wij—met een glas wijn—toekijken.

Ach, wat zijn wij toch magnifiek tragisch,
Hoofdrolspelers in een komedie die we zelf niet begrijpen.
Denkend dat wij de touwtjes in handen hebben,
Terwijl jij, met een vederlichte pen,
Onze zwakke plekken in goud omlijnt.

Is het rechtvaardigheid, of enkel verfijnde wreedheid?
Een les verpakt in zijde, of een grap met een knipoog?
Misschien, o kosmos, ben jij geen moralist,
Maar slechts een geamuseerde toeschouwer.

Ach.. mens van plannen en pretenties,
Laat de ironie je niet afschrikken, maar strelen.
Want in jouw vallen ligt een poëzie,
Waar zelfs sterren voor applaudisseren.