De paarden die dachten dat ze engelen waren

Op een keer ging de Besjt op reis. Hij spande zijn paarden in en reed weg. Onderweg gaf hij de paarden geen voer. Toen dachten die: "Misschien zijn we mensen geworden, want mensen eten niet op straat, maar in herbergen." Maar ze reden de herbergen voorbij, zonder dat de Besjt stilhield.

Toen dachten de paarden: "Misschien zijn we engelen geworden, want die hebben geen eten en drinken nodig." Toen het avond werd en de Besjt doorreed zonder bij een herberg te stoppen, waren de paarden ervan overtuigd dat ze serafim waren, nog een rang hoger dan gewone engelen.

Om middernacht stopte de besjt eindelijk bij een herberg. De paarden werden in de stal gevoederd en stortten zich uitgehongerd op hun voer. Dezelfde paarden die een paar minuten daarvoor nog hadden gedacht dat ze mensen, engelen of zelfs serafim waren, bewezen dat een paard een paard blijft.

Toen de Besjt dit zag, wendde hij zich tot de omstanders en zei: "Kijk, ook wij joden lijken op onze paarden. Op Jom Kippoer, de grote vastendag, trekken we witte kleren aan en nemen vierentwintig uur geen voedsel of drank tot ons. We denken dat we engelen zijn, witte engelen zonder aardse behoeften. Maar als we 's avonds aan het eind van de vastendag thuiskomen, storten we ons op de gedekte tafel en bewijzen dat een mens een mens blijft.