In het stille duister van de nacht

 In het stille duister van de nacht leek ik te zweven tussen dromen en ontwaken. Mijn lichaam bleef vredig liggen, maar ik voelde mijn geest zachtjes opstijgen, alsof hij losgekoppeld werd van het aardse. Er was geen angst, alleen rust, alsof ik gedragen werd door een onzichtbare kracht. De kamer om me heen vervaagde, maar ik voelde nog steeds de warmte van mijn bed. Mijn geest zweefde door een kalme ruimte vol licht en stilte, alsof ik werd omhuld door een diepe vrede. Alles leek licht en gewichtloos, alsof tijd even geen betekenis meer had. Ik bewoog vrij, maar voelde me nog verbonden met mijn lichaam, wetend dat ik altijd terug zou kunnen keren. Het was een moment van volkomen harmonie, waar de grens tussen de fysieke wereld en de geest leek te vervagen. Toen de eerste zonnestralen de kamer binnenvielen, keerde ik zachtjes terug, alsof ik nooit echt was weggegaan.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Vraag me niet hoe ik altijd lach

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final