Geostorm (2017) Review

 "Some things were never meant to be controlled."

Wanneer de klimaatverandering het voortbestaan van de aarde bedreigt, verenigen regeringen wereldwijd zich in de creatie van het Dutch Boy Program. Dit programma beslaat een mondiaal netwerk van satellieten, gewapend met technologieën om natuurrampen af te wenden. Na twee jaar succesvolle bescherming gaat er iets mis waardoor twee vervreemde broers belast worden met het herstel van de storing voor een wereldwijde Geostorm de planeet overspoelt.

Rampenfilms zijn altijd een goede garantie geweest voor vergetelijk vermaak dat het publiek zonder al te veel zorgen en zonder erbij na te denken consumeert. Dit is er slechts één van vele, en het is niet één van de beste, hoewel er ook beruchtere voorbeelden zijn.
De plot speelt zich af in een redelijk nabije toekomst, waarin de mensheid op de meest luie manier mogelijk op klimaatverandering heeft gereageerd: in plaats van een levensstijl te omarmen die in harmonie is met de wereld, heeft ze simpelweg de controle over het wereldklimaat overgenomen via een fantasierijk systeem van stationaire satellieten, aangestuurd vanuit het internationale ruimtestation ISS. Het probleem is dat het, slechts enkele maanden voordat het systeem aan de VN wordt overgedragen (het zou in handen komen van de Noord-Amerikaanse regering of NASA), zeer ernstige gebreken begint te vertonen die het voortbestaan ​​van het leven in de wereld in gevaar brengen.
Misschien moet ik proberen niet te veel stil te staan ​​bij de geloofwaardigheid (of het gebrek daaraan) van deze plot. Sterker nog, naast moreel verwerpelijk (we zijn het zat om de mens op allerlei manieren te zien doen alsof hij God is), lijkt het idee van zo'n klimaatbeheersingsnetwerk belachelijk duur en absoluut onhaalbaar gezien de omvang (het zou een brede consensus van alle landen en financiering vereisen waaraan iedereen zou deelnemen), de complexiteit, de kosten en het aantal problemen dat overwonnen moet worden. Het is extreem onrealistisch, en ik weet niet of het publiek het idee zo heeft geaccepteerd dat ze de film hebben bekeken.
Maar zodra deze vreemdheid overwonnen is, ontvouwt de film zich fatsoenlijk en biedt ons een plot dat, hoewel voorspelbaar, clichématig en soms saai, in ieder geval onderhoudend is. En natuurlijk is het beter om de karakterontwikkeling te vergeten, die beperkt blijft tot het meest basale.
Op technisch niveau investeert de film al zijn middelen in visuele effecten en hoogwaardige CGI, verfraaid door uitstekend film- en fotografiewerk, en door goede sets en kostuums. We kunnen niet klagen over het gebrek aan grandioze scènes of spectaculaire actie, vooral niet wanneer rampen en stormen daadwerkelijk meerdere delen van de planeet tegelijk beginnen te verwoesten. De visuele effecten dragen veel bij aan de meest indrukwekkende scènes, en de soundtrack zorgt voor een vrolijke en goed gemaakte ondersteuning.
Dean Devlin is een gevestigde producent, maar het is duidelijk dat hij niet geschikt is om de rol van regisseur te vervullen. Hij is niet in staat om de cast goed te coördineren of te begeleiden, en het resultaat hiervan is de willekeurige manier waarop elk van de acteurs zijn werk doet. Je voelt dat de sfeer achter de schermen misschien niet de meest vloeiende was: Ed Harris, de veteraan hier, ontsnapt aan veel van dit alles en gebruikt de wijsheid van de ervaring om ons een interessante en goed gemaakte interpretatie te geven van een personage dat bijna niet in beeld was gekomen, hoewel het belangrijk is. 
De overige acteurs zijn stuurloos: Abbie Cornish lijkt een vaste stek te hebben gevonden waar ze zich beter kan losmaken, maar Jim Sturgess, Gerard Butler en Andy Garcia raken de weg kwijt en raken in de war door het materiaal en hun personages, waardoor ze uiteindelijk veel van hun talent verspillen.
De film voor de tweede keer bekeken, maar kon me niet bekoren....