Doodgewoon

 Doodgewoon

bespiegelen onder een boom
vol nevelslierten rondom
een plek waar men geraakt
zich waarlijk naar wasdom verdroomt
een plaats waar ideeën zweven
vrij in zonlicht en de aard opgaan
waar men fraaie dingen beeldt
die lieden soms slafelijk verdragen
daar de tijd hen op de hielen raast
en hun lach in gemene delen breekt
kinderen moeten ook zo vroeg wijs
in een licht dat langzaam verdwijnt
en als het dooft
na zoveel verspilde dagen
gaat het dood
gewoon

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Kraai

Vraag me niet hoe ik altijd lach

Gone with the Wind (1939)

Ekster