Er is een stilte die volgt

 Er is een stilte die volgt op een verdriet, een stilte die de ruimte vult waar iemand was. Het is op de lege stoel aan tafel, in de stilte van een lege kamer, in de ruimtes tussen de ademhalingen. Je blijft wachten tot het geluid terugkeert, op het vertrouwde geluid van hun gelach of hun stem, maar dat gebeurt nooit. En dus leef je in die stilte, terwijl je het gewicht van hun afwezigheid als een steen in je borst draagt, terwijl je je afvraagt ​​of je je ooit weer heel zult voelen of dat je altijd maar een klein beetje gebroken zult zijn.'

– Lang Leav