Titanic (1953)

Julia Sturges, ongelukkig getrouwd en ongemakkelijk met het leven tussen de Britse bovenlaag, neemt haar twee kinderen mee en gaat aan boord van de RMS Titanic naar Amerika. Haar man, Richard, regelt ook passage op de gedoemde luxe voering om hem in staat te stellen de voogdij over hun twee kinderen, Annette en Norman, te krijgen. Ondertussen begint Annette een romance met een jonge Amerikaanse student en tennisser, Gifford Rogers. Helaas lijken hun familieproblemen al snel klein wanneer de Titanic een ijsberg raakt.

De media staan ​​vol met berichten over de eerste reis van de onzinkbare Titanic en iedereen is enthousiast over het vooruitzicht, of het nu de derde klas passagiers zijn die naar een nieuw leven reizen of de eerste klas passagiers die reizen om het goede leven dat ze hebben voort te zetten. Richard Ward Sturges is geen passagier, maar hij koopt een derde klas ticket van iemand anders en gaat dan naar de eerste klas. Hij heeft dit gedaan omdat zijn vrouw zijn zoon en dochter aan boord van de Titanic heeft genomen. Julia Sturges is het ongemakkelijke leven tussen de Britse hogere klassen beu en zoekt een 'normaal' leven voor haar familie in haar geboorteland Amerika, en als dat betekent dat ze weg moet zijn van de stijve en zeer Engelse Richard, dan zij het zo. Terwijl hun huwelijksdrama zich afspeelt, vaart de Titanic steeds sneller verder, met grotere problemen net over de horizon voor alle passagiers.

Vele decennia voordat James Cameron Titanic afleverde als een rampenfilm met een dramatische relatie als kern, had iemand anders het al gedaan met dit rampenmelodrama uit 1953. Het belangrijkste verschil in het verhaal is misschien een opmerking over het verschil met onze tijd, omdat het verhaal niet gaat over romantisch met elkaar verweven jonge mensen, maar eerder over een ouder getrouwd stel en hun romance. Afgezien van dit verschil is de aanpak vergelijkbaar omdat het grootste deel van de film een ​​melodrama is dat wordt aangestuurd door de personages, dat vervolgens wordt ingepast in het grotere drama van het zinkende schip en velen meeneemt. In tegenstelling tot de moderne versie met veel effecten, legt deze film de focus op het familiedrama.

Dit werkt goed bij het maken van een boeiende film, aangezien we de zeer Engelse Richard zien botsen (op een Engelse manier) met de modernere Julia in hun relatie. Natuurlijk komt het uiteindelijk allemaal goed (nou ja, in zekere zin) maar tot dan toe hield dit middelpunt mijn aandacht goed vast. De emotie tijdens het daadwerkelijk zinken van het schip wordt ook goed ontvangen, het is ingehouden en heel erg het stijve bovenlip-type van die tijd. Vergeleken met het manipulatieve gebruik van muziek en overweldigende uitingen van emoties in de remake, moet ik toegeven dat ik vond dat de veranderingen in de personages werden uitgespeeld met ingehouden emoties van de ramp. De cast werkt hier goed mee. Webb is sterk in zijn karakter, behoudt wat de man maakt en wordt tegen het einde ook zachter. Stanwyck doet hetzelfde, overtuigend in haar vroege karakter, maar toch in staat om de liefde in haar personage uit het verleden te vinden. De rest van de cast is stevig genoeg maar heeft niet echt hetzelfde materiaal als de twee hoofdrolspelers; Dalton, Aherne, Wagner, Basehart en anderen zijn allemaal goed genoeg voor wat er van hen wordt gevraagd en, zoals gewoonlijk, is Ritter vermakelijk in haar gebruikelijke karakter.

Al met al een boeiend melodrama dat een zeer Brits gevoel voor emotie behoudt, maar toch behoorlijk ontroerend is. Degenen die de remake nog niet hebben gezien voor wat het is, moeten dit misschien eens proberen en kijken of ze deze versie verkiezen omdat deze korter en ingetogener is.