Ik wens je genoeg

 IK WENS JE GENOEG!

Onlangs hoorde ik een Moeder en Dochter in hun laatste momenten samen op de luchthaven toen het vertrek van de Dochter was aangekondigd. Ze stonden bij het veiligheidshek, knuffelden en de moeder zei:
"Ik hou van je en wens je genoeg. "
De Dochter antwoordde: "Mama, ons leven samen is meer dan genoeg geweest. Jouw liefde is alles wat ik ooit nodig had. Ik wens jou ook genoeg, mam." Ze kusten en de Dochter vertrok.
De Moeder liep naar het raam waar ik zat. Toen ik daar stond, kon ik zien dat ze wilde en moest huilen.

Ik probeerde haar privacy niet te verstoren, maar ze verwelkomde me door te vragen: "Heb je ooit afscheid genomen van iemand die wist dat het voor altijd zou zijn? "Ja, dat heb ik," antwoordde ik. "Vergeef me dat ik het vraag, maar waarom is dit een eeuwig afscheid? "
"Ik ben oud en zij woont zo ver weg. Ik heb uitdagingen voor me en de realiteit is dat de volgende terugreis voor mijn begrafenis zal zijn", zei ze.
Toen je afscheid nam, hoorde ik je zeggen: "Ik wens je genoeg. "Mag ik vragen wat dat betekent? "
Ze begon te glimlachen. "Dat is een wens die doorgegeven is van andere generaties. Mijn ouders zeiden het altijd tegen iedereen. " Ze pauzeerde een moment en keek omhoog alsof ze zich het in detail probeerde te herinneren en ze glimlachte nog meer.

"Toen we zeiden 'ik wens je genoeg' wilden we dat de ander een leven had gevuld met net genoeg goede dingen om ze in stand te houden". Toen draaide ze zich naar mij toe, deelde ze het volgende, citeerde het uit haar herinnering,
"Ik wens je genoeg zon om je houding helder te houden.
Ik wens jullie genoeg regen om de zon meer te waarderen.
Ik wens je genoeg geluk om je geest levend te houden.
Ik wens je genoeg pijn zodat de kleinste geneugten in het leven veel groter lijken.
Ik wens je genoeg winst om je wensen te bevredigen.
Ik wens je genoeg verlies om alles wat je bezit te waarderen.
Ik wens jullie genoeg hallo om jullie door het laatste afscheid te helpen. "
Toen begon ze te huilen en liep ze weg.
Ze zeggen dat het even duurt om een speciaal persoon te vinden. Een uur om ze te waarderen. Een dag om van ze te houden. En een heel leven om ze te vergeten.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Ekster

Gone with the Wind (1939)

Vraag me niet hoe ik altijd lach

Kraai