Eenzaamheid

 Eenzaamheid is het naarste gevoel, omdat het je van binnenuit opvreet. Eenzaamheid gaat niet alleen over alleen zijn.

Het is die holle pijn in je, die niet weggaat, zelfs niet als je omringd bent door mensen.
Het is 's nachts in bed liggen, naar het plafond staren en het gevoel hebben dat niemand je echt kent, alsof niemand het zou merken als je gewoon zou verdwijnen.
Het sluipt langzaam naar je toe, totdat je je op een dag realiseert dat je bent gestopt met hopen dat iemand vraagt ​​hoe het met je gaat.
Je bent gestopt met wachten op berichten die niet komen, bent gestopt met het uitleggen van de stilte die je met je meedraagt.
Het is eng, nietwaar?
Hoe iets zo stils zo zwaar kan voelen. Het engste is hoe eenzaamheid je aan alles over jezelf laat twijfelen. Het fluistert dat je misschien niet genoeg bent, de tijd niet waard bent, niet iemand bent die mensen willen behouden.
En je probeert het van je af te schudden, maar het blijft hangen, als een schaduw waaraan je niet kunt ontsnappen. Eenzaamheid schreeuwt niet, eist niet, het scheurt je alleen maar stilletjes uit elkaar.
En soms is de stilte het luidste wat je ooit zult horen.