Als onze helden oud worden

 Als onze helden oud worden...

Is het je wel eens opgevallen hoe papa en mama ineens oud werden? De ene dag zijn ze sterk en vol energie, en de volgende dag lijken ze kwetsbaarder, met weinig manie en gewoontes die ons doen glimlachen. Niemand bereidt ons voor op deze verandering. Onze ouders, onze helden, beginnen tekenen van vermoeidheid te tonen, maar ook tekenen van wijsheid. Moe om naar anderen te kijken en altijd het voorbeeld te zijn. Nu is het onze beurt om voor hen te zorgen, om ze te verwennen zoals ze met ons deden. Ze maken geen grote plannen meer voor de toekomst; in plaats daarvan genieten ze van kleine dagelijkse avonturen, zoals stiekem dat dessert eten dat de dokter verboden heeft.
Hun handen zijn gemarkeerd door tijd, en soms voelen ze zich verdrietig. Maar ze worden niet overwonnen; wij zijn degenen die moeite hebben om de cyclus van het leven te accepteren. Het is moeilijk om te zien dat onze helden de controle verliezen, breekbaar worden en vergeten worden. Maar ze hebben het recht om te vertragen, verdrietig te zijn en fouten te maken. We raken vaak geïrriteerd als ze hun telefoon niet kunnen gebruiken of als ze dezelfde verhalen herhalen. Laten we vergeten dat ze ons ooit genezen tijdens slapeloze nachten, onze koorts meten en ons medicijnen gaven. Nu is het onze beurt om geduld en liefde te tonen. Laten we afspreken dat hun tempo langzamer is. We hoeven niet boos te zijn want ze zijn niet meer onbreekbaar. Onze angst om ze te verliezen maakt ons intolerant, maar we moeten onthouden dat ook zij bang zijn en meer dan wat dan ook ons begrip en genegenheid verdienen.
Laten we nu ons best voor hen doen, want op een dag, als ze weg zijn, kunnen we ze met liefde en glimlach herinneren, en niet met spijt. Uiteindelijk... Onze helden van gisteren zullen altijd onze helden blijven.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Ekster

Gone with the Wind (1939)

Vraag me niet hoe ik altijd lach

Kraai