Leven als een vervreemde ouder

 Leven als een vervreemde ouder heeft me meer schade berokkend dan ik ooit zal weten. Geloof dat het een pijn is die voelt als rouw, alleen de persoon om wie je rouwt, is een deel van jou en nog steeds hier onder ons.

Vraag mezelf regelmatig af, wat had ik anders kunnen doen, wat heb ik gedaan dat zo verkeerd was?!

Was ik de beste moeder die ik kon zijn, op dat moment hoop ik het, maar als ik erop terugkijk, sluipt de twijfel aan mezelf binnen.

Mis haar verschrikkelijk,

Bid dat ze bij me terugkomt, dat we de kans krijgen om weer deel uit te maken van elkaars leven, maar het is al 4 jaar geleden en ze is standvastig in haar verlangen dat ik weg blijf.

Heb het opgegeven om contact met haar op te nemen, probeer me te concentreren op mijn dochter die me wel wil, maar er is een lege plek in mijn hart.

Ben ook boos dat ze me op deze manier kon behandelen, aangezien ik weet dat ik haar nooit heb geleerd dat het oké is om kwetsend te zijn.

Een deel van mij is boos op haar en een deel van mij verlangt naar haar.

De feestdagen zijn moeilijk en het is vooral moeilijk als mensen om je heen vragen stellen over je vervreemde kind.

Bid voor vrede. acceptatie, hoop dat iedereen die dit leest het voor jezelf vindt.