Elf (2003) Review

 Buddy was een baby in een weeshuis die zich verstopte in de zak van de Kerstman en op de Noordpool belandde. Later, als volwassene die toevallig is opgevoed door elfen, laat de Kerstman hem naar New York City gaan om zijn biologische vader, Walter Hobbs, te vinden. Hij, die op de stoute lijst van de Kerstman staat omdat hij een harteloze eikel is, had geen idee dat Buddy überhaupt geboren was. Buddy ervaart ondertussen de geneugten van New York City (en de menselijke cultuur) zoals alleen een elf dat kan. Wanneer Walters relatie met hem zijn werk in de weg zit, wordt hij gedwongen zijn prioriteiten opnieuw te evalueren.

• Kerstman : Ik ben duizenden keren in New York geweest.
• Buddy : Echt waar?
• Kerstman : Mm-hmm.
• Buddy : Hoe is het?
• Santa : Nou, er zijn een paar dingen die je moet weten. Ten eerste, als je kauwgom op straat ziet liggen, laat het daar dan liggen. Het is geen gratis snoep.
• Vriend : Oh.
• Santa : Ten tweede, er zijn ongeveer dertig Ray's Pizza's. Ze beweren allemaal de originele te zijn. Maar de echte zit op 11th. En als je een bord ziet met "Peep Show", betekent dat niet dat ze je voor Kerstmis naar cadeaus laten kijken.

Een klassieker voor de feestdagen en een must-see voor elk familiefeestje dat zich voorbereidt op de kerstperiode. De ontwapenende komische toon - dwaas en nieuw in zijn gebrek aan cynisme - wordt aangestuurd door de onverschrokken, vrolijke onbevangenheid van Will Ferrell. Hoewel de woorden "instant holiday classic" het niet overdrijven, is Elf op zijn minst een luchtig onderhoudend, perfect gecast familie-uitje. Ferrell is een hoot. Het is allemaal schoon en goed familie-entertainment en humor voor de feestdagen. Zal nooit op de sneeuwstapel van vergeetbare kerstfilms belanden, maar in plaats daarvan in de kluis van memorabele films. Ferrell zorgt ervoor dat het verdomde ding werkt. Ook al kan hij niet naakt zijn of stoute woorden gebruiken, er zit een duivel van komedie in Ferrell, en hij laat het los.