Fluke (1995) Review
"Unleash your imagination... and come along on a magical journey. Follow him home."Tom wordt door zijn vriend en collega Jeff op een regenachtige dag van de baan gereden. Hij knalt tegen een boom en sterft. Tom laat een vrouw en een zoon achter. Net op dat moment wordt er in een steeg een puppy geboren. Al vanaf het eerste moment beseft het diertje dat hij in een vorig leven een mens geweest is. Toch heeft hij het gevoel dat hij heel wat moet leren in deze voor hem gloednieuwe wereld. Hij wordt opgevangen door Rumbo, een oudere hond die hem uit een asiel bevrijdde. Samen met hem verkent 'Fluke' het leven in de grootstad, met vallen en opstaan. Maar de flitsen uit zijn menselijk verleden blijven hem achtervolgen en hij besluit op zoek te gaan naar zijn gezin.
Fluke is geregisseerd door Carlo Carlei, die ook samen met James Carrington het scenario heeft aangepast van de roman van James Herbert. De hoofdrollen worden gespeeld door Matthew Modine, Eric Stoltz, Nancy Travis, Ron Perlman, Bill Cobbs, Jon Polito en Samuel L. Jackson. De muziek is gecomponeerd door Carlo Siliotto en de cinematografie door Raffaele Mertes.
Workaholic Thomas Johnson komt om bij een auto-ongeluk en reïncarneert als hond. Terwijl hij opgroeit van pup tot volwassen hond, begint hij zich dingen uit zijn menselijke leven te herinneren en gaat hij op zoek naar wie hij precies was en wat er met hem is gebeurd.
We zien dan een aantal puppy's zogen en een van hen blijkt Thomas te zijn, die nu herboren is als hond en uiteindelijk een dakloze maar lieve, zijn ze niet allemaal, straathond wordt. Thomas ontwijkt hondenvangers, auto's en mensen en wordt bevriend met en opgevangen door Bella, Collins Willcox Paxton, een lieve en dakloze straathond die de hond de naam "Fluke" geeft. Omdat Bella hem als een toevalstreffer van de natuur beschouwt met zijn bovengemiddelde intelligentie, waarmee hij kan spelen en geld kan winnen, voor Bella en zichzelf, bij Three Card Monty.
Nu Bella later overlijdt, belandt Fluke weer op straat als dakloze hond. Dan komt hij zijn mede-hond Rumbo tegen die op de een of andere manier telepathisch met hem kan communiceren. De twee honden worden niet alleen vrienden voor het leven, maar aan het einde van de film zelfs vrienden van het ene leven naar het andere.
Een ontroerende en op sommige manieren tragische film waarin Fluke probeert zijn familie te vinden toen hij Thomas Johnson was en ze te redden van zijn partner in zijn computerbedrijf Jeff, van wie hij vindt dat hij niet alleen verantwoordelijk was voor zijn dood, maar nu ook een bedreiging voor hen vormt. Terwijl Fluke zich zijn verleden als Thomas Johnson begint te herinneren, begint hij zich meer als een mens dan als een hond te gedragen als hij probeert zich weer bij zijn weduwe Carol, Nancy Travis, en zijn jonge zoon Brian, Max Pomerance, te voegen. De wijze oude Rumbo vertelt Fluke iets dat hem later zal opvallen als hij op tragische wijze de echte waarheid ontdekt over het verleden dat hij achter zich heeft gelaten; een verleden dat Fluke op zijn eigen en onrealistische manier probeerde te veranderen.
Rumbo die later wordt neergeschoten en gedood terwijl hij Fluke redt van experimenten door deze gekke wetenschapper prof. Santini, Federico Pacifici en zijn enorme handlanger Sylvester, Ron Perlman, vertellen Fulke vlak voordat hij sterft dat hij ook weet wie hij was in een vorig leven, een jonge marineman, maar dat hij dat in het verleden heeft gelaten waar het hoorde in de hoop. Fluke zou niet hetzelfde doen met zijn fixatie op Carol en Brian en Jeff, maar tevergeefs. Het was aan Fluke om de waarheid te achterhalen en uiteindelijk bijna dood te gaan door het te doen om te zien hoe gelijk zijn vriend Rumbo had.
Niet echt zo triest als je zou verwachten "Fluke" realiseert zich uiteindelijk dat zijn vorige leven, en degenen die hij daarin kende, met rust gelaten moeten worden en dat zijn pogingen om dingen te veranderen de zaken alleen maar erger zullen maken. Fluke begint ook te zien, wat hij te verblind was om te zien als Thomas Johnson, dat hij echt niet de aardige en begripvolle persoon was die hij dacht dat hij was als Thomas. Terugkeren als het huisdier van de familie voor Carol en Brian maakte Fluke de vreemde eend in de bijt toen zijn wrede en roofzuchtige aard hem in zijn greep kreeg. Elke keer dat hij Jeff, een familievriend, tegenkwam, keerde hij zich tegen hem tot het punt waarop hij Jeff bijna vermoordde. Helaas ontdekte Fluke dat zijn vermoedens dat Jeff verantwoordelijk was voor zijn dood, en probeerde zijn bedrijf over te nemen door met Carol te trouwen, allemaal verkeerd waren.
Het was een flop aan de kassa, sowieso een lastige verkoop met zijn thema's die in verschillende genres voorkomen, maar MGM wist niet hoe ze het moesten verkopen. Was het een dierenavontuur voor de kinderen? Een familiedrama met een boodschap? Of een metafysisch stukje verkering? De waarheid is dat het alle drie is, een boeiende, doordachte film die is op smaak gebracht door fantastische grilligheid en tegelijkertijd een poëtisch hart raakt. Er zit ook humor in, vooral als Fluke samenwerkt met de wijze en ruige Rumbo (Jackson). Maar de film draait voornamelijk om emotionele beats, die in die leegte tussen echte warmte en tragedie zitten. Het is schaamteloos sentimenteel, maar dat is goed, en het beperkt zich niet alleen tot de dierlijke aspecten van het verhaal, dit is nog steeds een heel echt menselijk drama. De boodschappen binnenin worden met zorg behandeld, er wordt hier niet om ons heen geslagen.
Regisseur Carlei verdween uit Hollywood na het falen van Fluke, wat jammer is, want hij maakt een geweldig beeld van kracht. Zijn camerawerk vanuit het perspectief van de hond is slim in het meenemen van Flukes wereld, en veel shots zijn prachtig gekadreerd en gefilmd door zowel regisseur als fotograaf. Het is ook bewonderenswaardig hoe hij de uitstekende hondenacteurs aanpakt (Comet als Fluke is enorm indrukwekkend en expressief), het is geen schande voor de menselijke acteurs om te zeggen dat de honden de film bezitten. Er zijn uiteraard wat onwaarschijnlijkheden en een of twee momenten zijn te surrealistisch voor hun eigen bestwil; een laboratoriumuitbraaksequentie is vrolijkmakend, maar Carlei overdrijft, maar dit is nog steeds een mooie en interessante film. Net zoals de geweldige roman van John Herbert voor volwassenen is, is de film dat ook. Je kunt hem zeker met de kinderen kijken, zolang je maar de moed hebt om met hen over de dood en reïncarnatie van de film te praten als dat mocht bestaan....
Workaholic Thomas Johnson komt om bij een auto-ongeluk en reïncarneert als hond. Terwijl hij opgroeit van pup tot volwassen hond, begint hij zich dingen uit zijn menselijke leven te herinneren en gaat hij op zoek naar wie hij precies was en wat er met hem is gebeurd.
We zien dan een aantal puppy's zogen en een van hen blijkt Thomas te zijn, die nu herboren is als hond en uiteindelijk een dakloze maar lieve, zijn ze niet allemaal, straathond wordt. Thomas ontwijkt hondenvangers, auto's en mensen en wordt bevriend met en opgevangen door Bella, Collins Willcox Paxton, een lieve en dakloze straathond die de hond de naam "Fluke" geeft. Omdat Bella hem als een toevalstreffer van de natuur beschouwt met zijn bovengemiddelde intelligentie, waarmee hij kan spelen en geld kan winnen, voor Bella en zichzelf, bij Three Card Monty.
Nu Bella later overlijdt, belandt Fluke weer op straat als dakloze hond. Dan komt hij zijn mede-hond Rumbo tegen die op de een of andere manier telepathisch met hem kan communiceren. De twee honden worden niet alleen vrienden voor het leven, maar aan het einde van de film zelfs vrienden van het ene leven naar het andere.
Een ontroerende en op sommige manieren tragische film waarin Fluke probeert zijn familie te vinden toen hij Thomas Johnson was en ze te redden van zijn partner in zijn computerbedrijf Jeff, van wie hij vindt dat hij niet alleen verantwoordelijk was voor zijn dood, maar nu ook een bedreiging voor hen vormt. Terwijl Fluke zich zijn verleden als Thomas Johnson begint te herinneren, begint hij zich meer als een mens dan als een hond te gedragen als hij probeert zich weer bij zijn weduwe Carol, Nancy Travis, en zijn jonge zoon Brian, Max Pomerance, te voegen. De wijze oude Rumbo vertelt Fluke iets dat hem later zal opvallen als hij op tragische wijze de echte waarheid ontdekt over het verleden dat hij achter zich heeft gelaten; een verleden dat Fluke op zijn eigen en onrealistische manier probeerde te veranderen.
Rumbo die later wordt neergeschoten en gedood terwijl hij Fluke redt van experimenten door deze gekke wetenschapper prof. Santini, Federico Pacifici en zijn enorme handlanger Sylvester, Ron Perlman, vertellen Fulke vlak voordat hij sterft dat hij ook weet wie hij was in een vorig leven, een jonge marineman, maar dat hij dat in het verleden heeft gelaten waar het hoorde in de hoop. Fluke zou niet hetzelfde doen met zijn fixatie op Carol en Brian en Jeff, maar tevergeefs. Het was aan Fluke om de waarheid te achterhalen en uiteindelijk bijna dood te gaan door het te doen om te zien hoe gelijk zijn vriend Rumbo had.
Niet echt zo triest als je zou verwachten "Fluke" realiseert zich uiteindelijk dat zijn vorige leven, en degenen die hij daarin kende, met rust gelaten moeten worden en dat zijn pogingen om dingen te veranderen de zaken alleen maar erger zullen maken. Fluke begint ook te zien, wat hij te verblind was om te zien als Thomas Johnson, dat hij echt niet de aardige en begripvolle persoon was die hij dacht dat hij was als Thomas. Terugkeren als het huisdier van de familie voor Carol en Brian maakte Fluke de vreemde eend in de bijt toen zijn wrede en roofzuchtige aard hem in zijn greep kreeg. Elke keer dat hij Jeff, een familievriend, tegenkwam, keerde hij zich tegen hem tot het punt waarop hij Jeff bijna vermoordde. Helaas ontdekte Fluke dat zijn vermoedens dat Jeff verantwoordelijk was voor zijn dood, en probeerde zijn bedrijf over te nemen door met Carol te trouwen, allemaal verkeerd waren.
Het was een flop aan de kassa, sowieso een lastige verkoop met zijn thema's die in verschillende genres voorkomen, maar MGM wist niet hoe ze het moesten verkopen. Was het een dierenavontuur voor de kinderen? Een familiedrama met een boodschap? Of een metafysisch stukje verkering? De waarheid is dat het alle drie is, een boeiende, doordachte film die is op smaak gebracht door fantastische grilligheid en tegelijkertijd een poëtisch hart raakt. Er zit ook humor in, vooral als Fluke samenwerkt met de wijze en ruige Rumbo (Jackson). Maar de film draait voornamelijk om emotionele beats, die in die leegte tussen echte warmte en tragedie zitten. Het is schaamteloos sentimenteel, maar dat is goed, en het beperkt zich niet alleen tot de dierlijke aspecten van het verhaal, dit is nog steeds een heel echt menselijk drama. De boodschappen binnenin worden met zorg behandeld, er wordt hier niet om ons heen geslagen.
Regisseur Carlei verdween uit Hollywood na het falen van Fluke, wat jammer is, want hij maakt een geweldig beeld van kracht. Zijn camerawerk vanuit het perspectief van de hond is slim in het meenemen van Flukes wereld, en veel shots zijn prachtig gekadreerd en gefilmd door zowel regisseur als fotograaf. Het is ook bewonderenswaardig hoe hij de uitstekende hondenacteurs aanpakt (Comet als Fluke is enorm indrukwekkend en expressief), het is geen schande voor de menselijke acteurs om te zeggen dat de honden de film bezitten. Er zijn uiteraard wat onwaarschijnlijkheden en een of twee momenten zijn te surrealistisch voor hun eigen bestwil; een laboratoriumuitbraaksequentie is vrolijkmakend, maar Carlei overdrijft, maar dit is nog steeds een mooie en interessante film. Net zoals de geweldige roman van John Herbert voor volwassenen is, is de film dat ook. Je kunt hem zeker met de kinderen kijken, zolang je maar de moed hebt om met hen over de dood en reïncarnatie van de film te praten als dat mocht bestaan....
Reacties
Een reactie posten