Ik kan me nog herinneren
Ik kan me nog herinneren dat ik om liefde smeekte. Ik ben mijn ''true colors'' kwijt.
Ik nam genoegen met het "misschien", het "ik zal kijken of ik kan" en het "ik ben moe".Heb de pijn doorstaan van elke nee, en na verloop van tijd begon ik te geloven dat misschien, heel misschien, dat is wat ik verdien. Dat ik gewoon dankbaar moet zijn voor het zeldzame "ja" en gewoon in de hoek moet zitten wachten.
Het duurde even, maar toen ik me eindelijk realiseerde dat ik langzaam verander in een gebroken ziel die ik altijd vreesde te zijn, deed ik mijn best om op te staan en weg te lopen.
Stap voor stap sleepte ik mijn voeten mee, en toen leerde ik dat een van de moeilijkste dingen om te doen in het leven is om weg te lopen van dingen die je altijd al wilde. Maar ik heb het gedaan.
Ik deed het omdat het elke dag leek te regenen en ik de zon weer wilde zien. Ik deed het voor de dagen dat ik zo hard lachte dat mijn buik pijn zou doen. Ik deed het omdat ik wilde geloven dat ondanks de verward persoon die ik ben, ondanks alle littekens en gaten in mijn borst, ik nog een kans op geluk verdien.
Ik weet dat het even geduurd heeft, maar ik kan niet trotser zijn.
Ik heb het gedaan.
Reacties
Een reactie posten