Anne Frank Parallel Stories (2019)

Paar avonden leden heb ik  naar de filmdocumentaire #Anne Frank: Parallel Stories (de hash-tag maakt deel uit van de titel) gekeken. Het eerste dat u moet onthouden, is dat het gericht is op tieners, dus het zal niet zo diepgaand zijn als zoiets als Shoah, de gouden standaard voor Holocaust-documentaires. Dat gezegd hebbende, vond ik de film vrij oppervlakkig en in veel opzichten vervelend. De kern van de film waren interviews met vijf vrouwelijke overlevenden van de Holocaust van dezelfde leeftijd als Anne Frank nu zou zijn. Dit was ontroerend en heel goed gedaan, waarbij elke vrouw parallellen trok tussen wat er in hun jeugd was gebeurd en de opkomst, aanmoediging en acceptatie van racisme en onverdraagzaamheid die we nu zien. Eén overlevende ontroerde me vooral toen ze zei: "Onze wraak op de nazi's zijn onze kinderen".

Helen Mirren vertelde en koppelde verschillende delen van de film van wat naar verluidt een exacte reproductie was van de slaapkamer van Anne Frank. Als je ooit in het huis van Frank bent geweest, weet je dat het bijgebouw grotendeels leeg wordt gehouden op verzoek van Otto Frank. Dit was effectief in het oproepen van de claustrofobie van het leven in het bijgebouw, maar leek een beetje overbodig. Mirren zelf leek haar optreden behoorlijk te hebben gekozen, een combinatie van overacteren en niet erg geloofwaardige emotie. Te veel Mirren en niet genoeg verteller.

De belangrijkste trope van de film was die van een tienermeisje dat naar verschillende plaatsen in West-Europa reist in verband met Anne Frank en haar gevoelens documenteert op Instagram-achtige sociale media. Het meisje had totaal geen karakter, het enige wat we over haar vernemen is dat ze van cake en neuspiercings houdt. Haar updates op sociale media kwamen nooit boven het niveau uit van "Ik vraag me af wat je dacht, Anne? #onderdrukking".

De gebruikelijke foto's en films van wat er in de kampen is gebeurd, zijn, zoals altijd, gruwelijk, en ik heb soms met rillingen geluisterd tijdens de interviews met de vijf overlevenden, maar over het algemeen was dit een gemiste kans. Dit is zoveel beter gedaan in andere films en documentaires. Ik hoop dat dit beter wordt ontvangen door de doelgroep dan door mij.

De belangrijkste boodschap uit deze documentaire was dat de aantrekkingskracht van het fascisme en de drang tot genocide nooit is verdwenen, dat het in feite terug van weggeweest is. Dat iedereen die geschokt is door wat er in de Shoah is gebeurd, ook geschokt moet zijn door wat er nu gebeurt met vluchtelingen en immigranten over de hele wereld en de parallellen moet trekken tussen het populisme, de onverdraagzaamheid, de haat en het nationalisme waarmee de nazi's aan de macht kwamen en het populisme , onverdraagzaamheid, haat en nationalisme, dus veel van onze huidige regeringen proberen ook aan de macht te komen. De getuigen van de holocaust zijn nu bijna allemaal verdwenen, hun geschiedenis wordt herschreven en ontkend door degenen met kwade bedoelingen en vaak ontkent dat dit in de geschiedenis echt is gebeurd. Weet wel dat de eerste 15 jaar naar de oorlog de overlevenden hun verhaal niet durfde te vertellen en bij terugkeer in Nederland werden ze ook niet goed ontvangen en slecht behandeld door de meeste mensen.
Westerbork was redelijk in beeld gebracht, ik heb daar rond gelopen en het is onvoorstelbaar wat daar is gebeurd en de Nederlanders die het gewoon lieten gebeuren op enkele verzetstrijders na !

Ondanks mijn mening dat deze film zoveel beter had kunnen zijn, als hij erin slaagt die boodschap over te brengen op zijn doelgroep, dan heeft hij zijn doel gediend en dat doel is bij uitstek de moeite waard.