Blood & Gold
In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog wordt Heinrich, een Landser in het Duitse leger, ter dood veroordeeld door een sadistische SS-leider. Zijn misdaad? Desertie, willen ontsnappen aan een onwinbare oorlog en zijn weg terug vinden naar zijn dochter die hij amper kent. Het touw wordt om zijn nek gelegd en zijn kwelgeesten rijden lachend weg. Maar net voordat ze de ongelukkige soldaat aan zijn lot overlaten, verdraait de sergeant op wrede wijze de strop zodat zijn dood nog langer duurt en pijnlijker wordt. Fout.
Vanaf dit uitgangspunt verandert Blood & Gold al snel in een ijzersterke oorlogsfilm die de exploitatiefilms van de jaren zeventig nabootst. Come And See, dit is het niet, het zijn honderd minuten waarin nazi's op brute wijze worden afgeslacht met bijlen, machinegeweren en hooivorken.
Het lijkt ook op het juiste moment te zijn verschenen. De hype-machine voor Sisu met hetzelfde thema is momenteel in overdrive, dus Blood & Gold is perfect voor iedereen die een nazi-bloedbad wil zien maar de bioscoop niet kan halen. Het is geen ingewikkelde film, maar als je houdt van je nazi-leiders met littekens, fanatiek losgeslagen en voorbestemd om een gruwelijk einde te bereiken, dan is dit iets voor jou. Het is een groezelige, onaangename film en het soort ding waarop Quentin Tarantino's Inglourious geĆÆnspireerd zou kunnen zijn. Een deel ervan is opmerkelijk wreed en het schuwt het niet om sympathieke ondersteunende personages te vermoorden, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet vermaakt werd. Hoe kun je niet grinniken als een nazi-verkrachter scheldend hete koffie in zijn kruis krijgt gegooid? Of een goudstaaf in zijn smoel geslagen ?
Reacties
Een reactie posten