Paniek, Totale paniek overvalt me opeens voor de zoveelste keer. Heimwee, het gemis, ik wil schreeuwen, met m’n hoofd tegen de muur slaan. Zover van me verwijderd, zover van me weg en op afstand! Ik wil het van de daken schreeuwen en kan het met de beste wil van de wereld niet begrijpen. Dag na dag is het een strijd in mijn hoofd en hart. Dag en nacht is het een verdriet die aan anderen niet is uit te leggen, maar bovenal niemand wil horen. Blijven lachen, niets laten merken, stoer moeten doen tegenover de anderen. Doen alsof het je niet raakt om de andere geen gevoel van overwinning te geven. Bizar, te gek voor woorden. Kon je het maar begrijpen maar begrijpen kan je het niet. De wanhoop is zo enorm groot, toch moet je, je keer op keer groot houden. Je sterk houden om de dagen door te komen. Waarvoor? Voor wie? Wat doet het leven er nog toe? Al jaren doet het er niet meer toe, voor niets en niemand! Verloren, kostbare jaren. De rust in mezelf terug vinden? Hoe in godsnaam kan i...