Je grootvader

 Je grootvader heeft mij ten huwelijk gevraagd met een snoepje. We hadden niets, hij knielde neer en zei: ik heb nu niets, alleen een snoepje, maar als je wilt, kunnen we alles samen bouwen.

Jij ook? Ik opende het snoepje, verdeelde het in tweeën en we aten het op. Vanaf dat moment hebben we alles verdeeld en gedeeld. We zijn gevallen, we zijn opgestaan ​​en we hebben gebouwd.
Allemaal samen. We hebben moeilijke momenten meegemaakt, vermoeidheid, maar we zijn er altijd voor elkaar geweest. Tot de laatste adem.
Andere keren, oma.
De tijd verandert de manier van liefhebben niet.
Wat er veranderd is, is dat je geen mooie voorbeelden meer hebt om te volgen.
Nu zijn ze bang voor alles. Ze trouwen niet uit angst niet te kunnen bouwen. Zodra ze vechten, gaan ze weg omdat ze denken dat ze een betere gaan vinden. Ze zoeken altijd naar perfectie, alsof die bestaat.
Ze missen de perceptie van de werkelijkheid. Van geluk in de kleine dingen.
Ze doen een grote demo, ringen van duizenden euro’s, overdreven video's voor huwelijksaanzoeken, en dan missen ze het moment. Dat intieme ding dat je een leven lang in tweeën bewaart.
Dit is wat ze missen. De moed om het leven te leven en lief te hebben voor wat ze zijn en niet voor hoe ze het zich voorstellen.
Met een snoepje, liefde en moed heb je een leven samen.