Lente

Lente

Cecilia Meireles

De lente zal komen, zelfs als niemand anders je naam kent, noch in de kalender gelooft, noch je tuin om hem te verwelkomen. De neiging van de zon werpt nieuwe schaduwen; en bosbewoners, deze natuurwezens die nog steeds in de lucht en grond ronddwalen, beginnen hun leven voor te bereiden op de lente die komt.

Subtiele helderheid die we niet horen moet klinken in de aarde, in deze vertrouwelijke wereld van wortels, — en subtiele geluiden zullen de kleuren en geuren en de vreugde van geboren worden, in de geest van bloemen.

Er zijn rododendronbossen die groen waren en nu allemaal roze zijn zoals de paleizen van Jeipur. Nieuwe vogels stemmen beginnen de traditionele aria's van hun land te repeteren. Kleine witte en gele vlinders razen door de lucht - en praten zeker: maar zo kort dat je het niet begrijpt.

OHHHH Verre bronnen, na de witte en woestijn winter, wanneer amandelbomen hun bloemen onthullen, vrolijk, en elk oog kijkt naar de hemel voor de eerste zonnestraal.

Dit is een andere lente, met de struiken intact, de bomen bedekt met bladeren, — en alleen de dichters onder de mensen weten dat een godin aankomt bekroond met bloemen, met geborduurde bloemen, met armen vol bloemen, en komt dansen in deze warme wereld, van onophoudelijk licht.

Maar het wordt zeker lente. Het is waar dat het leven niet vergeten wordt, en de moeder aarde siert zich voor het feest van zijn vereeuwiging.

Ooit, misschien, zal niets meer zoals dit zijn. Op een dag, misschien, zullen mannen de lente krijgen waar ze naar verlangen, ongeacht dit tempo, deze volgorde, deze beweging van de hemel. En de vogels zullen anders zijn, met verschillende invalshoeken en verschillende gewoontes - en de oren die ze toevallig horen zullen niets anders hebben met alles wat ze ooit begrepen en liefhadden.

Terwijl er lente is, deze natuurlijke lente, laten we luisteren naar het gefluister van nieuwe vogels, die de blauwe lucht kussen. We luisteren naar deze stemmen die in de bomen lopen, we bewandelen deze wegen die nog steeds hun oude gevoelens behouden: langzaam worden de paarse en witte manaca's geweven; en euforie wordt pulquérima, in elke rode kroon die zich ontvouwt. De witte gardenias cashewnoten worden nog rond het parfum gewikkeld. En warme bloemen worden wakker in hun meerkleurige cheeta gewaden.

Dit alles om even te schijnen, alleen om in de wind te worden gegooid, — door trouw aan het donkere zaad, dat komt, in de rotatie van de eeuwigheid. Welkom de lente, eigenaar van het leven - en kortaf.

Tekst geëxtraheerd uit het boek "Cecília Meireles - Werk in Proza - Volume 1", Nova Fronteira Uitgeverij - Rio de Janeiro, 1998, 366.