Een mooie stelling en ik zie een patroon!

 Een mooie stelling en ik zie een patroon! In nu vroeger en opvoeden...

Ik zie steeds meer mensen passief agressief zijn.

Als ik naar passieve agressie kijk opzich zijn dat mensen die der niet door gaan maar een beetje prikken in de hete brei met steekjes tot de ander eigenlijk boos word. De wel rechtstreekse pakt daar de woorden knalt eruit wat hij of zij vindt ... Waar de passief agressieve die het dus eigenlijk creëert zich vaak schijnheilig achter verschuilt.. Want ja, jij zegt gewoon BAM wat je vindt.. zonder doekjes of verpakte cadeautjes het word gewoon op een presenteerblaadje voor ze gelegd. Tenslotte passief agressief juist niet rechtstreeks is. Het is het tegenovergeste daarvan in mijn optiek.

De stelling luidt: Is dit niet wat we creëeren door ook hoe we opvoeden? De jeugd veranderd zegt men. Ik denk door de te grote verschillen van vroeger en nu. Beide keur ik af... Ik hou ban rechtstreeks... De zeg maar gewoon hoe het is manier.

Rechtstreeks is zoals bij de Tokkies de yess we can techniek.
Rechtstreeks is to the point. .. Maar in deze cultuur draaien we daar dus liever omheen ook in de complete opvoeding.. We proberen te laten voegen door op emotie in te spelen of op geweten. Door machteloos te laten voelen eigenlijk.. maar moeten we ze dat zelf niet laten ontdekken door ze juiste vragen te stellen ipv hun vertellen hoe dat dan volgens jou is wat ze dan op dat moment horen te voelen in jou optiek? En daarna op een kruk zetten dat ze daar wel even over mogen nadenken.. wat ene oortje in en andere uit gaat... Ik geloof hier zo niet in.

Ik denk dat de sleutel ligt bij 2 the point "Ho stop, dat doen we niet! En bij de rechtstreeks vraag. "Hoe zou het voelen als ik dit bij jou doe? Hoe zou het dan voelen als jij dat bij mij of bij Pietje doet? En na het antwoord ga je gewoon door waar je was. Je wil namelijk bij begrip komen.

-Grens
-Vraag
-Begrip
-loslaten

Ipv

- Dr vraag alsjeblieft te stoppen
- Ellenloze uitleg die ze niet gaan onthouden.
- dreiging met afpakken of consequenties van spullen of vrije tijd
- Kind boos door druppel op de groeiende plaat.. "mijn playstation een week??"
-Elke dag weer confrontatie van die ene gebeurtenis , want de confrontatie geen playstation houdt dat wel vers.
- weer boos, gedrag enz..
En eigenlijk start je dan weer van voren afaan.. en denk je terug denk je soms echt.. Waar ging dit om?
Maar je kind zit nog in dezelfde mood.. dus here we go again.
- De vraag again te stoppen
Enz.........
De cirkel is daar wel compleet!

Het verschil in consequentie tussen mijn manier en die van vele anderen is dat ik het logisch maak.

Eet je geen brood krijg je niks lekkers is een error en voelt als een straf.

Ik leg uit, eet je geen brood eten we ook geen snoep, alleen ongezond is niet goed voor je buik! Jayce kont uit de zorgboerderij met smile. Mama ik heb niet gegeten dus ik heb geen snoep. Oke Jayce.. Wil je hem alsnog opeten? Hij gaat vrolijk mee. En feitelijk vertel ik hem geen fabeltje.

Zijn we mensen niet hele verkeerde dingen aan het leren? Zijn we niet van een cultuur van we slaan het er wel in, naar een hele manipulerende gegaan? "De jij doet wat ik wil en anders dwing ik je daar toe door alles van je af te pakken? Is het niet de bedoeling dat ze zelf bedenken dat het niet oke is..? Ipv dat door hun keel duwen.? Ik zie elk gezin waarin ik dit vrijwillig bracht draaien naar rust. Zenn. En iedereen weet waar hij of zij staat. Juist als je uit de manipulerende van nu stapt en stopt met straf en gaat voor het doel begrip. Ze gaan je bedanken. Kind bedankt me hier serieus heel vaak voor en het mooiste.. Je hoeft ze daar niet meer te dwingen te voegen door ze te manipuleren of straffen.. Ze willen voegen en durven alles tegen je te zeggen. Het ergste is namelijk een gesprekje en bij gevoel komen. Ipv alles wat je lief is in de kast! Een uur op je kamer of een week niet meer naar buiten.

Wat zit er tussen beide? Tussen machteloos slaan en manipuleren om te voegen?

Rechtsreeks zijn! En spook je wat uit kan dat een bittere pil zijn omdat het rechtstreeks benoemd word... Maar he... Daar dacht je ook niet aan toen je het deed! Daarna de vraag .. Zelf bij begrip laten komen en loslaten.

Ik ben bij beide het mens er doorheen en zonder schreeuwen maar weet heel goed wat ik ergens van vind... en zal de woorden gebruiken die passend zijn bij het voorval..

Maar op 1 of andere manier is men zo gewend een rechtstreeks confrontatie te ontlopen.. Ouders zijn meer vriendjes en gelijke. Respect is der eigenlijk niet meer, ik loop sommige jong volwassenen echt uit te leggen dat er zoiets is als de trap en wie op welke trede staan.

Als ik in gesprek ga met de ouders van mijn generatie of der net boven en de vraag stel zou jij zo tegen je moeder doen en zou je moeder dat accepteren? Zeggen ze volmondig nee! Absoluut niet.!

Waarom vindt jij dat dan wel oke van jou kind?