Dag Booschap

Je bent graag bezig, dus wanneer je even helemaal nergens zin in hebt voelt dat direct ongemakkelijk. Het idee dat je niet vooruit komt als je niets doet. Terwijl juist deze tijd, waarin het licht langzaam langer wegblijft en de dagen zich vullen met koudere lucht. Je wilt gewoon even niets. Even niets moeten. Niemand (aan)horen. Gewoon even helemaal niets. Niets doen. Na een drukke zomer waarin het voelt of je een race hebt gelopen ben je toe aan niets doen.

Ergens op de achtergrond blijft er iets fluisteren. Iets waar je je verantwoordelijk voor voelt. Iets waarvan je voelt dat je het niet meer wilt of niet graag doet. Dat waarvan je voelt dat het niet meer bij je hoort. En toch trekt het. Raakt het je onzekerheid aan. Raakt het je gevoel van eigenwaarde aan. Een oude angst. Ergens ben je nog afhankelijk van, althans, dat is dat deel van jou die dat nog altijd zo voelt. En misschien is het wel een deel wat altijd bij je blijft, maar waarvan je mag voelen en bekijken of dit deel ook echt aan het roer van jouw leven moet zitten. Want hoe hard we soms ook werken aan dingen, het is ook weer gewoon wat het is. Delen horen bij ons. Zijn ze onderdeel van onze verhalen die geschreven zijn. Alles is verbonden en de draadjes bij de ander raken ook de draadjes in jouw hart. Maar dat wil niet zeggen dat je daar altijd wat aan of mee hoeft. Merk het gewoon op. Dat dit wellicht onderdeel is van jou. Dat dit bij jou hoort juist om je verleden. Zie dat jij zelf echt mag bepalen wie de leiding heeft.
Dat alles naast elkaar kan bestaan. Schuldgevoel en ruimte voor jezelf. Het gevoel verantwoordelijk te zijn voor het geluk van de ander en het geluk van jou. Geef het allebei maar de stevigheid die jij in je hebt lief mens en kijk dan maar eens wat dat met je doet.