Na zoveel jaar wordt je opeens gezien
Opeens mag het er zijn!
Opeens mag JIJ er zijn!
Na zoveel jaar wordt je opeens gezien. Na zoveel jaar hoef je opeens je gevoelens niet meer te onderdrukken. Het altijd schreeuwende verlangen wordt eindelijk gesust.
En dan opeens merk je het verschil. Het daalt langzaam in. Je hebt een lange weg afgelegd. Opeens voel je diep van binnen dat die weg niet de weg was naar de ander, maar naar jezelf. Je wist het altijd wel, maar nu voel je het ook.
Nu je "gezien" kan worden merk je opeens dat het niet meer zo belangrijk is. Je wilde niet gezien worden door die ander. Je was op zoek naar die rust in jezelf. Het altijd zo schreeuwende verlangen wordt zachter. De druk gaat eraf.
Nu je jouw gevoelens kan delen, is er enkel liefde dat speelt.
ππ²πΉπ³πΉπΆπ²π³π±π²
Het ging altijd om zelfliefde. Tja, je wist het waarschijnlijk wel door alle verhalen en ook al dacht je dat je vol zelfliefde zat...Nu VOEL je pas het verschil.
Altijd heb je hoop gehad op verandering terwijl je jarenlang tegen dezelfde muur opliep. Toen je dacht dat de ander het licht ging zien, toen pas kwam het licht in jou!
Wat de ander doet of laat, het raakt jou niet meer zo intens. Je vraagt je af of dat betekent dat de liefde over is. Je gaat twijfelen aan je gevoelens. Waar je zolang naar verlangt hebt, is vervaagd. De woeste golf is op zee uit elkaar gespat en één geworden in de kalmte van het water.
Liefde heb je nog nooit zo ervaren. Daarom begin je ook te twijfelen of dit wel liefde is. Leefde je eerst in een illusie?
Misschien is dit juist wel die onvoorwaardelijke liefde. Liefde is altijd een spel geweest van geven en nemen, van voort wat en hoort wat. Dit is anders. Het gevecht tegen het verlangen is gestopt. Je beseft je dat je nooit had hoeven te vechten. Het mag er zijn. Je hebt niet meer een bevestiging nodig dat je verlangen wordt gesust door berichtjes of woorden van de ander. Je VOELT wat het is.
Je hoeft je angsten niet te stillen door bevestiging te vragen van de ander. Je bent okΓ© met jezelf
Je bent altijd okΓ© geweest met jezelf, en toch altijd bezig geweest met de ander. Nu pas VOEL je dat je okΓ© bent met jezelf, en heb je de ander niet meer nodig.
Juist dat zorgt voor vraagtekens. Je moet toch juist verlangen naar die ander? Je moet die ander toch juist missen? Dat is toch liefde? Ben je wel verliefd?
En dan… dan kom je opeens tot het besef dat die lange weg niet voor niks is geweest. dit is wat zelfliefde doet. Het laat jou onvoorwaardelijk lief hebben buiten die grenzen. Die onderdrukte gevoelens waren zo heftig dat alles is gebarsten. Alles zweeft in een open ruimte. Jij zweeft in die open ruimte waar je eerst geketend zat.
Waar je eerst afhankelijkheid ervoer, ben je nu vrij. Dat is eng voor je ego en het zet jou op een dwaalspoor. Het laat jou twijfelen aan de liefde. Toch is er niks anders dan liefde. Het zit alleen niet opgehoopt in een te kleine ruimte, het is juist open waardoor het lastiger te ervaren is door je ego. Je hoeft niet te twijfelen aan de liefde. De liefde is er. In verbinding, zonder gebonden te zijn.
Liefde is fijn als de ander er is, maar je kan ook opeens echt genieten van je eigen ruimte en je eigen tijd.
Blijf voelen, blijf delen! Stel je eigen grenzen zodat je kan genieten van het samenzijn. Denk niet "voor hoe lang?", vraag niet voor een "altijd". Leef in die open ruimte waar tijd niet bestaat.
De weg naar zelfliefde is klaar. Van denken naar voelen. Ga ervaren wat er is en laat jouw ego niet de controle overnemen 
Reacties
Een reactie posten