Maria (2024) Review

 Parijs, jaren ’70. We volgen operalegende Maria Callas in de laatste dagen van haar leven, ver weg van de spotlights. De wereldster heeft zich teruggetrokken uit de schijnwerpers, gekweld door herinneringen aan haar jeugd, de ondraaglijke last van haar roem en de angst haar stem, haar essentie, te verliezen. Tussen bedienden, vrienden en echo’s van haar eigen muziek raakt ze langzaam steeds verder van zichzelf verwijderd.

De film Maria, geregisseerd door Pablo Larraín, tart de verwachtingen die hij bij het publiek wekt. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, is het geen biografische film over een operazangeres, maar eerder een psychologische verkenning van de eenzaamheid van een vrouw die toevallig operazangeres is en is vervallen in een soort emotioneel masochisme en zelfdestructie.
Als je Maria benadert met de verwachting dat het een biografische film is die het levensverhaal van een operazangeres vertelt, zul je waarschijnlijk teleurgesteld zijn. Aan het einde van de film ken je Maria niet alleen niet echt, maar laat de film je ook opzettelijk met onduidelijkheden achter. Er rijzen vragen over waarom ze een relatie aangaat met een rijke man, waarom ze een kind met hem krijgt, waarom ze afvalt, en zelfs over haar relatie met haar twee bedienden. Dit opzettelijke gebrek aan duidelijkheid bracht me ertoe om na het zien van de film Wikipedia te raadplegen, in de hoop antwoorden te vinden over Maria's leven.
De film begint en eindigt met Maria's dood, waardoor een gesloten cyclus ontstaat waarin we haar begeleiden tijdens haar laatste dagen. Door middel van twee verschillende lagen – zwart-witbeelden die scènes uit haar verleden afbeelden en kleurenbeelden van lage kwaliteit die fragmenten uit haar leven tonen – zien we een vrouw die op 53-jarige leeftijd in de greep is van een midlifecrisis en ten onder gaat aan zelfdestructie. Hoewel de film opzettelijk gaten in Maria's verhaal laat, zijn er subtiele hints die bijdragen aan het begrijpen van de personages. Zo helpt Onassis' verwijzing naar Hermes uit de Griekse mythologie, en zijn bewering dat hij zelf Hermes is, de kijker zijn personage te begrijpen. Hermes was immers een bedrieger en een bemiddelaar tussen stervelingen en de goden van Olympus.
Over het algemeen blinkt Maria uit in regie, sfeer en belichting, en weet ze het gevoel van eenzaamheid van de hoofdpersoon effectief over te brengen. Als je echter via deze film meer wilt weten over Maria, de operazangeres, zal deze film waarschijnlijk niet veel inzicht bieden.
Als Maria Callas deze film had gezien, had ze zich misschien ongemakkelijk gevoeld. In plaats van een film die haar talent en stem viert, krijgen we een somber portret van haar leven, met weinig ruimte voor de schoonheid die haar carrière definieerde. De film benadrukt haar pijn in plaats van haar meest glorieuze momenten. Dit is niet wat ze verdiende. Maria Callas verdient meer dan een film die zich uitsluitend richt op haar verdriet. Ze verdient een film die haar viert als de legendarische artiest die ze was.
Ik heb de film niet afgekeken, ik begon me te vervelen en het hield mijn aandacht niet vast.