Prins Bernhard (2023) Review

 Prins Bernhard (1911-2004) stond bekend als een charmante regelaar, die z'n talenten inzette voor het vaderland. Maar hij bracht de Oranjes soms ook diep in de problemen. Z'n jetset leventje, affaires en beschuldigingen van machtsmisbruik brachten de koninklijke familie vaak in verlegenheid. Maar wie was Prins Bernhard nou écht? Met nooit eerder vertoond beeldmateriaal uit onder andere Bernhards privécollectie.

Het verhaal begint met de redding van de bloedlijn van de Oranjes wanneer Bernhard toezegt om met Juliana te trouwen. Het blijft in de serie een groot raadsel waarom Juliana geen verloofde kon vinden onder de destijdse Europese adel, zeker met het oog op de aanzienlijke Nederlandse schatkist. Toch valt de keus op de Duitse Bernhard, die met veel ophef in Nederland wordt onthaald. Dat hij lid was van de NSDAP wordt gauw weggemoffeld door de inlichtingendiensten. Wat ik persoonlijk dus echt niet tof vindt, want iemand die Heulde met Hitler had eigenlijk niet mogen trouwen met Juliana, maar dat is mijn mening. Na de geboorte van prinses Beatrix zit Bernhard taak er alweer op, maar dan pas lijken de problemen te beginnen.
Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog ontpopt Bernhard zich als een charismatisch en vrijgevig leider, die zich daarmee nog voor vele decennia geliefd maakte onder de Nederlandse bevolking. Tegelijkertijd blijkt de man Juliana maar weinig trouw te zijn en leeft hij een jetsetleven, waardoor hij vaker buiten dan binnen de paleismuren te vinden is. Hij verwekt meerdere buitenechtelijke kinderen, die hij met koffers corrupt geld rijkelijk onderhoudt. In de serie duikt zelfs een verloren kind op van wiens bestaan Bernhard waarschijnlijk nooit heeft geweten. Of ze echt zijn kind zou zijn ? Ik geloof dat eigenlijk niet, die andere twee buiten echtelijke dochters van Bernhard dat geloof ik dan weer wel.
In drie afleveringen worden verschillende schandalen opgerakeld uit het verleden van de overleden prins. Altijd werd hem door het koninklijk huis en de Nederlandse regering de hand boven het hoofd gehouden, maar retrospectief laten de documentairemakers weinig affaires onbesproken. Daarvoor zijn ze niet bang om te vervallen in zoetsappige herinneringen of snijdende kritiek. Sommige geïnterviewden kunnen niet anders dan de prins bewonderen, terwijl anderen hun afkeuring niet onder stoelen of banken steken.
Bernhards foute kanten worden door niemand ontkend. Maar hij is tevens de man die vlak na de oorlog een colonne vrachtwagens naar Dachau zond om stervende Nederlandse gevangenen op te halen. Dat hij daarmee zowat alle regels in het fragiele naoorlogse Europa aan zijn laars lapte wordt hem makkelijk vergeven. Deze anekdote is tekenend voor hoe Bernhard door de serie op een voetstuk wordt geplaatst: een kwajongen met veel vuile streken, maar uiteindelijk toch een gouden hart. Aan het eind van het verhaal is hij een mooie vent gebleven, waar iedereen wel een leuke tijd mee wil beleven. Alleen dat stuk dat Beatrix hem wilde opsluiten in het paleis vraag ik me af zou ze dat echt gedaan hebben?, want dat is ook wel kei hardt om je vader zo te behandelen, ik weet het niet....
Verder een mooi portret van deze deugniet. Niet alleen aandacht voor de schandalen, maar ook voor mooie eigenschapen en fijne verhalen.