Avgrunden Review
"NOT IF. BUT WHEN."Frigga werkt als hoofd beveiliging bij 's werelds grootste ondergrondse mijn in de Zweedse stad Kiruna. Ze probeert een balans te vinden tussen haar gezin, haar nieuwe liefde Dabir en een ex die het verleden maar niet los wil laten. Maar wanneer de grond plotseling onder hun voeten begint te schudden, doet de puzzel van het leven er niet meer toe en begint voor Frigga de strijd om te voorkomen dat ze in de afgrond worden meegesleurd.
Ik spreek geen Zweeds, dus ik heb de film nagesynchroniseerd in het Engels bekeken. Helaas haalt nasynchronisatie soms wat af van de voorstelling. Ik wist niets over Kiruna en nu moet ik erover lezen. De film was niet geweldig. Het was meer familiedrama dan een ramp. Het duurde te lang om bij de ramp zelf te komen, waar ik voor was gekomen.
Er zijn twee scènes die me echt dwarszaten. Ten eerste, als ze in het stadje zijn en alles uit elkaar valt, komen ze een moeder tegen die stilstaat met een peuter en een baby in een kinderwagen. Ze sporen haar aan om te rennen en Sabir pakt de peuter en begint te rennen. In plaats van de baby op te pakken, pakt Aila de kinderwagen en begint te rennen. Op geen enkel moment probeert de moeder terug te rennen om haar te helpen. Wie doet dat nou?! Wanneer de kinderwagen uit de rook tevoorschijn komt en ze beseffen dat Aila weg is, blijft de moeder er weer gewoon staan. Vreselijk acteerwerk. Een moeder die van haar baby gescheiden is, zou hysterisch worden en rennen om te kijken of het goed met hem gaat.
De andere scène is wanneer ze op school zijn en Frigga Simon en Tina tegenkomt. Tina had het veel harder nodig, maar Frigga concentreert zich op Simon. Ik begrijp dat Simon haar kind is en ik begrijp ook dat ze misschien vond dat Tina moeilijker te bereiken was en het waarschijnlijk toch niet zou redden, maar dat kind had pijn en was bang. En toen ze Frigga om hulp smeekte, in plaats van haar te troosten, zei ze dat ze stil moest zijn. Ik was geschokt.
Dit was eigenlijk gewoon iets om naar te kijken terwijl ik iets anders aan het doen was. Ik zou het niet nog een keer kijken.
Er zijn twee scènes die me echt dwarszaten. Ten eerste, als ze in het stadje zijn en alles uit elkaar valt, komen ze een moeder tegen die stilstaat met een peuter en een baby in een kinderwagen. Ze sporen haar aan om te rennen en Sabir pakt de peuter en begint te rennen. In plaats van de baby op te pakken, pakt Aila de kinderwagen en begint te rennen. Op geen enkel moment probeert de moeder terug te rennen om haar te helpen. Wie doet dat nou?! Wanneer de kinderwagen uit de rook tevoorschijn komt en ze beseffen dat Aila weg is, blijft de moeder er weer gewoon staan. Vreselijk acteerwerk. Een moeder die van haar baby gescheiden is, zou hysterisch worden en rennen om te kijken of het goed met hem gaat.
De andere scène is wanneer ze op school zijn en Frigga Simon en Tina tegenkomt. Tina had het veel harder nodig, maar Frigga concentreert zich op Simon. Ik begrijp dat Simon haar kind is en ik begrijp ook dat ze misschien vond dat Tina moeilijker te bereiken was en het waarschijnlijk toch niet zou redden, maar dat kind had pijn en was bang. En toen ze Frigga om hulp smeekte, in plaats van haar te troosten, zei ze dat ze stil moest zijn. Ik was geschokt.
Dit was eigenlijk gewoon iets om naar te kijken terwijl ik iets anders aan het doen was. Ik zou het niet nog een keer kijken.
Reacties
Een reactie posten