Soylent Green (1973)


 In 2022 is de aarde overbevolkt en totaal vervuild; de natuurlijke hulpbronnen zijn uitgeput en de voeding van de bevolking wordt verzorgd door Soylent Industries, een bedrijf dat voedsel maakt dat bestaat uit plankton uit de oceanen. Wanneer Soylents bestuurslid, William R. Simonson, in New York City wordt vermoord, blijkbaar door een inbreker in de Chelsea Towers West waar hij woont, krijgt de efficiënte rechercheur Thorn de opdracht om de zaak samen met zijn partner Solomon "Sol" Roth te onderzoeken. . Thorn komt naar het chique appartement en ontmoet Simonsons lijfwacht Tab Fielding en de "meubels" (vrouw die samen met de flat wordt gehuurd). Shirl en de rechercheur komen tot de conclusie dat de directeur geen slachtoffer van inbraak was, maar geëxecuteerd. Verder ontdekt hij dat de gouverneur Santini en andere machtige mannen het onderzoek van Thorn willen verstoren en beëindigen. Maar Thorn zet zijn werk voort en ontdekt een bizar, verontrustend geheim van het ingrediënt dat wordt gebruikt om Soylent Green te vervaardigen.

Wat valt er niet te bewonderen aan 'Soylent Green'? De plot is aangrijpend - een moordmysterie met politieke ondertoon dat zich afspeelt in wat in 1973 de verre toekomst was -, het acteerwerk is uitstekend, waarbij Edward G. Robinson opvalt, en het tempo is snel en genereert spanning. Bovendien besteedde regisseur Richard Fleischer veel aandacht aan fotografie: 'Soylent Green' is gefilmd in gedempte, stoffige kleuren die perfect passen bij het dystopische verhaal. Charlton Heston (goed opgewassen tegen Robinson) speelt een politieagent die onderzoek doet naar de dood van een zakenmagnaat (het bestuurslid van Soylent Industries dat de voedselvoorziening controleert) en uiteindelijk ontdekt waar dit voedsel van gemaakt is. Het is onvermijdelijk dat de film een ​​aantal dingen over het leven in 2022 verkeerd doet: de bevolkingsgroei is tot nu toe beheersbaar gebleken (althans in Noord- en Zuid-Amerika en het grootste deel van Azië), evenals de voedselvoorziening (hoewel de oorlog in Oekraïne aantoont hoe precair het aanbod is). ketens in deze branche zijn). Aan de andere kant hebben de makers van 'Soylent Green' de grote dingen goed gedaan. De klimaatcatastrofe (iedereen in de film heeft het voortdurend warm en zweet, en er wordt gesproken over het ‘broeikaseffect’) staat voor de deur, net zoals de huidige desastreuze zomer (bossen die in heel Europa branden, rivieren zoals de Rijn die droogvallen, Londen die 40+ graden Celsius enz.) is voor iedereen zichtbaar, behalve voor de meest kwaadaardige rechtse populisten. En net als in de film proberen de grote bedrijven grotendeels met succes de politiek te controleren, ook al wordt de democratie in werkelijkheid ondermijnd door 'sociale media' en niet door de voedselindustrie. Al met al is 'Soylent Green' een fantastische film die de moeite waard is om keer te kijken. Ik had deze film in de jaren 80 gezien op video en gisteren weer bekeken. Behoorlijk Creepy Freeky zoals men dacht hoe het zou zijn in deze tijd en het is nog steeds gaande : overbevolking, te weinig brandstof, tijdens de corona te weinig voedsel etc. Heel interessant.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Vraag me niet hoe ik altijd lach

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final