Medicijnenvrouwen

 NIET IEDEREEN KAN HET GELUK HEBBEN.....

Om bij een Medicijnvrouw te zijn.

Gelukkig, ja, want Medicijnenvrouwen zijn als het schone water van een waterval, ze zijn sterk, helder, oprecht, transparant, ze zijn een drankje, gemaakt om te genezen, of kwaad te doen.

Medicijnvrouwen zijn niet tevreden, ze kunnen zo wreed zijn als de duivel en schattig als de mooiste engelen, met hun aanwezigheid genezen ze al je kwalen.

Vaak lopen ze weg, als ze boos worden gaan ze weg, hypocrisie maakt ze wanhopig, over hun essentie valt niet te onderhandelen, maar ze kijken je altijd in de ogen, altijd...

Ze zijn moeilijk omdat ze streng, ordelijk, strategen, toegewijd, toegewijd zijn, intelligent, zeer intelligent, oncontroleerbaar, zonder banden, vrij zijn.

Ze weten de krachten van hun spiritualiteit te sturen en zijn bondgenoten van de natuur.

Daarom zijn ze meesters in hun leven, en dat maakt ze gevaarlijk.

Ze hebben de geest van goochelaars, het bloed van tovenaars, de kracht van krijgers, de harten van genezers.

Hun ogen zijn bijna altijd verdrietig, bijna altijd blij, bijna altijd allebei.

ZE WETEN HOE TE HOUDEN VAN, maar ze houden hard van, ze houden sterk van, zonder grenzen, met al het vuur in het universum.

Je kunt ze niet stoppen als ze liefhebben, net zoals je een storm niet kunt stoppen als die komt.

Naast dit type vrouw zijn is je ziel verkopen aan de duivel, het betekent waanzin omarmen, want gek zijn laat je voelen.

Omdat haar tederheid, haar zoetheid, haar vuur, haar toewijding, haar elegante breekbaarheid je vaak in extase sleept.

Dan kijk je terug en denk je dat je zonder misschien beter, rustiger, serener, misschien ja, misschien niet... Maar daarmee voel je leven en daarna wil je zonder sterven.

Wanneer een medicijnvrouw besluit te vertrekken, kijkt ze niet achterom, neemt ze haar hart vast, beschermt het, vindt zichzelf opnieuw uit, wordt herboren als de feniks en wordt machtiger.

Er zijn er die dit soort vrouwen in de steek laten, die vertrekken...

Uit lafheid, omdat ze niet weten hoe ze met ze moeten omgaan, zijn ze een eenhoorn, bijna mythisch, een uitdaging.

Ze worden aangetrokken door het licht, zijn schoonheid, zijn delicatesse.

Maar als ze weten dat ze overweldigd zijn, vluchten ze, de angst om hun gemoedsrust te verliezen steelt hun slaap, hun kalmte, waardoor ze verlamd raken.

Ze keren liever terug naar het bekende, naar het alledaagse, naar hun controlezone, naar hun middelmatigheid.

Maar ik kan je verzekeren dat niemand ze vergeet... omdat ze verschrikkelijk mooi, intelligent, groot, wijs, complex en onvervangbaar zijn...

BC