28 Days (2000)

 De in New York wonende schrijfster Gwen Cummings weet dat ze veel drinkt, maar gelooft niet dat het een probleem is, en als ze besluit dat het een probleem is, kan ze zelf stoppen met drinken. Zij en haar vriend Jasper, met wie ze samenwoont, voeden elkaars hyperactiviteit met dit overmatige alcoholgebruik, "een normaal leven" staat niet in het vocabulaire van beiden. Tussen Gwen en haar oudere, rechtlijnige zus Lily, lijkt Gwen meer op hun moeder dan het leven zelf, die ook alcoholist was en daardoor stierf toen ze nog kinderen waren. Lily gelooft dat Gwens verslavingen haar een moeilijk, zo niet onmogelijk persoon maken om lief te hebben. Terwijl Gwen dronken is op Lily's bruiloft, veroorzaakt Gwen het ene na het andere probleem, waardoor de dag voor Lily verpest wordt. Gwen wordt gedwongen haar drankgebruik te onderzoeken met als hoogtepunt de slechte gebeurtenissen die ze op de bruiloft heeft veroorzaakt, wat ertoe leidt dat ze door de rechtbank wordt veroordeeld tot een afkickkliniek of gevangenisstraf voor achtentwintig dagen, wat voor haar slechts marginaal een acceptabeler idee is dan het alternatief, namelijk de gevangenis. Om vooruitgang te boeken moet Gwen erkennen dat ze een probleem heeft dat de steun vereist tijdens die 28 dagen, niet alleen van het personeel van de instelling, maar ook van de andere patiënten, die allemaal hun eigen problemen hebben met betrekking tot de demonen van verslaving. Als ze het probleem uiteindelijk erkent, zal ze ook de gebeurtenissen in haar leven met Lily moeten verwerken en tot het besef moeten komen dat een leven met Jasper niet in haar beste belang is als ze enige kans heeft om te overleven buiten de instelling na die 28 dagen.

• Cornell : Als dat je gelukkig maakt, stop ik met drinken. En dan zou ik tegen mezelf zeggen dat ik vanavond niet dronken word. En dan zou er iets gebeuren. Of er zou niets gebeuren. En ik zou dat gevoel krijgen en jullie weten allemaal wat dat gevoel is; als je huid schreeuwt en je handen trillen en je maag voelt alsof hij door je keel wil springen. En je weet dat als iemand enig idee had hoe verkeerd het voelde om nuchter te zijn, ze er niet aan zouden denken om je te vragen om zo te blijven. Ze zouden zeggen oh jee, ik wist het niet. Het is oké voor je. Doe die berg cocaïne. Neem een ​​drankje. Neem 20 drankjes. Wat je ook moet doen om je een normaal mens te voelen, doe het. En man, ik deed het. Ik dronk en ik snoof. Ik dronk en snoof. Ik dronk en snoof. En ik deed dit dag in dag uit, dag in dag uit, nacht in nacht uit. Ik gaf niet om de gevolgen omdat ik wist dat ze niet half zo erg konden zijn als niet gebruiken. En toen gebeurde er op een nacht iets. Ik werd wakker. Ik werd wakker op een stoep en ik had geen idee waar ik was. Ik had je niet kunnen vertellen in welke stad ik was. En mijn hoofd bonkte en ik keek naar beneden en mijn shirt zat onder het bloed. En terwijl ik daar lag en me afvroeg wat er nu zou gebeuren, hoorde ik een stem. En die zei man, dit is geen manier om te leven. Dit is een manier om te sterven.

Er zit een heel belangrijke boodschap in de kern van deze Betty Thomas-film: Zelfbeheersing van overmatige excessen. Het probleem: de film zelf overdrijft zijn thema's op een beschonken manier door goed drama in evenwicht te brengen met overacting en onevenwichtige doses komedie.

In zekere zin wist de film dat het gevoelige onderwerpen betrof toen het de realiteit van de revalidatie in NY belichtte, maar waarom moest het doelbewust de stereotiepe komische archetypen erin gooien - de met een viking geaccentueerde Alan Tursdysk, of O'Malley's strakke oneliners, of voor dat doel, de debonaire met een Engels accent intelligente metroliefhebber in Dom West? Misschien was het in 2000, en moest je films op die manier verkopen om hun doelgroep van tieners die wiet gebruikten en te veel dronken aan te spreken, maar feit is dat als je Steve Buscemi, Sandra Bullock en Viggo Mortensen in een film hebt, je het je kunt veroorloven om de drama-reality-grens te verleggen en die kant op te gaan.

De beste momenten van de film zijn eigenlijk wanneer Thomas dit doet - in een reeks flashbacks om het publiek synchroon en diepgang te laten krijgen met Bullocks personage. En er zijn scènes waarin de komedie op de juiste manier kan worden gedaan en in overeenstemming met de thematische inhoud van de film - zoals de sketch aan het einde voor Azura Skye's personage. Helaas gaan deze goede bewegingen gepaard met een aantal echt dronken fouten, waaronder het einde waarin Mortensens personage de soapster ontmoet. Bullocks personage ondergaat ook een veel te snelle karakterverandering (gedurende 28 dagen) als je echt muggenzifterig zou zijn.

De thema's in deze film maken dit echter een film die ik nog steeds zou aanbevelen aan jongeren en jonge mensen. De eenzaamheid, depressie en zelfmoord van Azura Skye's personage worden oprecht afgebeeld, en de kwetsbare en belangrijke boodschap van hoop en verlossing te midden van de oppervlakkige aard van het leven in het revalidatiecentrum die in het plot worden gevierd, helpen deze film echt om weer op de been te komen. Wanneer Bullocks personage beseft dat dit (de pillen en drugs) geen manier van leven was, en Mortensen haar onzekerheid aanpakt over het feit dat ze geen enkel ding goed kan doen, raakt de film aanzienlijke dieptes en raakt de snaar van de kijkers. Mijn persoonlijke favoriet was de scène waarin Lizzy Perkins' personage de tekortkomingen van haar en haar zus' leven erkent en liefde en hoop in verzoening vestigt. Zie je, het is het vermogen van de film om zulke niveaus te bereiken dat ik weet dat deze film leed aan het beschonken overdrijven van zijn thema's - te veel proberen te verbinden met iedereen - van een komedie naar een drama.