Ze fluisterde

 Ze fluisterde:

Ik wil alleen maar iemands eerste keus zijn. Niet de tweede, niet de derde of dat ik door iemand in de schaduw leef. Ik wil niet een geheim zijn. Het enige wat ik wil is iemands eerste keus zijn.

Ze is liefde. Ze ademt liefde uit. En bij ieder zuchtje laat ze de wereld mooier worden. Ze voelt het vanuit haar hart en je ziet het in haar ogen. Ze is vol vertrouwen want ze heeft lief met de kracht van duizend legers, toch met de zachtheid van de armen van een moeder.

Ze heeft niet alleen lief – ze is liefde
Het lijkt er echter op dat hoe liefdevol haar kussen ook zijn, hoe puur haar hart ook is, dat ze nooit de eerste keus is.

Het is niet dat ze twijfelt dat ze het niet waard is, het lijkt wel dat niemand anders de taal van haar ziel spreekt, hoe vaak ze deze ook bloot legt.

Ze heeft één of twee keer gedacht dat ze de eerste keus was. Dat iemand haar verkoos boven alles. Toen kwam de realiteit weer terug. Hij zoog alles wat ze dacht te hebben gevonden terug in de mist die ontstond. De mist trok weg en zo ook het gevoel dat ze eindelijk eens die eerste keus was voor iemand. Daar stond ze weer – deze keer killer dan voorheen.

Soms was ze een keuze, maar nooit helemaal. Er werden altijd stukjes van haar gekozen – Stukjes die het lekkerste smaakte. Echter hoe lief haar glimlach ook was of hoe haar lichaam de ander in vuur in vlam kon zetten – Niemand bleef. Niemand zei dat die meer stukjes wilde hebben van haar.

Als ze eerlijk is dan twijfelde ze wel ja. Ze twijfelde of ze wel was weggelegd voor de liefde. Misschien was het wel haar lot om alleen te zijn. Om niet vastgehouden te worden als ze het moeilijk had. Misschien was het haar levensweg om te verdrinken in de donkere nachten waar al haar pijnen openlijk blootgelegd werden.

Soms twijfelde ze aan haar eerlijkheid en vroeg ze zich wel eens af wat er mis was met haar. Zou ze te diep voelen of anders liefhebben? Was het dat ze te vol met passie zat? Of was het misschien dat het vuur in haar te fel deed branden? Dat als iemand te dichtbij kwam dat die bang werd dat de vlammen hem zouden verbranden?

Op die momenten dat ze aan haarzelf twijfelde en zich afvroeg wat er nu toch mis was met haar, wist ze (diep van binnen) dat het niet aan haar lag.

Als ze heel eerlijk was wist ze ook dat ze vaker genoegen had genomen met minder – met minder dan waar ze naar verlangde. Soms wilde ze gewoon de hand van een man om haar middel voelen. Soms wilde ze verdrinken in liefdevolle woorden omdat suiker nu eenmaal zoeter smaakt als je eraan toegeeft.

Ze wilde zo graag iemands eerste keus zijn dat ze bij een man bleef die haar liet denken dat ze op een dag die eerste keus zou zijn. Niet nu, maar op een dag. En dat is de verslaving waar ze aan bleef hangen. Ze was verslaafd aan het idee dat ze op een dag zou hebben wat ze nog nooit had gehad. Dat ze eindelijk zou zijn waar ze zo naar verlangde.

Als dan de dagen veranderen in weken en weken in maanden en maanden soms zelfs jaren werden, dan wist ze dat ze alweer niet die eerste keus was. Zelfs misschien niet de tweede of de derde. Dat ze al die tijd een geheim was geweest. Toch was de verleiding zo groot dat ze het nooit hardop kon fluisteren.

Ze wist waarschijnlijk ook dat ze niet die standaard vrouw was of ooit zou kunnen zijn. Ze past niet in het rijtje van standaard vriendinnen. Ze had anders lief. Dus misschien was het wel dat mannen gewoon niet wisten wat ze met haar moesten.

En ook al koos geen van al die mannen ooit echt voor haar – toch kon geen van allen haar voor altijd helemaal loslaten.
Het was pijnlijk om te ervaren dat ze nooit goed genoeg zou zijn om samen te dansen in het volle licht, maar zodra de schaduw kwam, dat ze dan gezien werd.

Als het nu eens alleen om de seks was te doen, dan was het zoveel makkelijker geweest. Dan was het makkelijker geweest om deuren te barricaderen – maar het was nooit alleen maar dat.

Ze wist dat ze deze mannen op een speciale manier kon raken. Ze raakte ze aan op hun emotionele plekjes – stuk voor stuk. Waarschijnlijk was het dat wat ervoor deed zorgen dat ze op afstand bleven. Waarschijnlijk was het te pijnlijk of juist teveel wat ze teweeg bracht. Iedere man vond het bijzonder hoe ze was – toch was ze teveel om hun eerste keus te zijn.

Het deed haar pijn – meer dan ze ooit zou toegeven – dat deze mannen haar op afstand lief hadden. Mannen die deden alsof het hun niks deed om niet meer in haar ogen te kijken. Ze was echter gewend aan deze rol, daarom kon ze hem ook zo goed spelen – tot het moment waarop ze niet meer kon doen alsof het haar niks deed.

Ze kon niet meer haar schouders ophalen en daarna doorgaan. Telkens bleef ze alleen achter in het koude bed. Ze vroeg zich af hoe een bed zo vol met leven, passie en plezier zo koud en leeg achtergelaten kan worden. Het bed wat zij bezet hield.

Op een dag keek ze anders. Ze koos voor zichzelf – als niemand anders haar op de eerste plaatst kon zetten, dan moest ze het zelf doen.

Zo vond ze weer geluk. Ze kon weer dansen onder de sterren en liefhebben zonder liefde te hoeven ontvangen. En toen realiseerde ze zich iets. Ook al had ze gekozen voor haarzelf, het betekende niet dat ze niet meer een eerste keus wilde zijn van iemand anders.

Ze twijfelde niet meer aan haar eigenwaarde. Ze wist nu des te meer dat het een heel speciaal iemand zou zijn die haar hart zou kunnen horen zingen en die met haar ziel zou kunnen dansen.

Ze wist nu des te meer dat hij daar buiten ergens was. Hij wist ook dat zij er was. Iemand die wist dat er iemand rondliep precies zoals zij – En als ze elkaar zouden ontmoeten dat er dan niks was wat hem zou afschrikken.

Originele tekst is van ~Kate Rose