Iemand

Iemand van wie ik hield gaf me ooit een doos vol duisternis,

Ik hield hem in mijn armen, een onbekend gewicht van sterren zonder gewaad.

Het was een maanloze nacht, het was zee zonder schuim,

Het was de leegte die greep en de ziel die het licht najaagt.

Het kostte me jaren, jaren van zon en regen,

Jaren van gelach dat op onzichtbare muren neerstort,

Om verder, binnenin te kijken, dat geschenk gehuld in schaduw,

Ontdekken dat elk einde een onzichtbaar begin onder de as brengt.

In die doos, in de plooien van de eeuwige duisternis,

De diamant van mijn zuiverste wezen schitterde,

Moed gehouden door de zoete storm van verdriet,

De wetenschap dat er zelfs midden in de nacht sterren zijn.

Dank u, zeg ik nu, aan degenen die me die doos hebben gegeven, omdat ze me hebben geleerd hoe ik moet zien,

Elke breuk van het hart is een poort voor het licht om naar buiten te lekken.

In de duisternis vond ik mezelf, ik herkende mezelf,

En in de stille echo van een afscheid ving ik het lied van een begin op.

Onder lagen van nacht en pijn kreeg ik de waarheid in het oog:

dat elke pijn een diepe lering verbergt,

Een verborgen pad dat leidt naar de eigen essentie,

Een reis naar liefde die alleen duisternis diepgaand maakt.

Nu bewaar ik die doos, niet langer als een last,

maar een reliekschrijn van kracht, een altaar van hoop.

Zijn donkere hoeken, eens zo gevreesd, nu gestreeld,

Ze bewaken de bitterzoete nectar van de nodige epilogen.

En hier wordt het geschenk geopenbaard, niet een samenzwering van de afgrond,

maar een uitnodiging om de ziel te verheffen, om de ogen wijd open te sperren.

Want wie geeft je duisternis misschien,

Het geeft je de meest geheime sleutel tot het licht.

Vincenzo Lupo