Pet Sematary (1989)

Een dokter (Dale Midkiff) en zijn gezin verhuizen naar een nieuw huis, gevaarlijk dicht bij een drukke snelweg. Na de dood van de huiskat vertelt de buurman van de dokter hem een ​​geheim: er is een heilige Indiase begraafplaats waar begraven huisdieren weer tot leven komen. De voor de hand liggende vraag is: werkt het bij mensen?

Om niet te zeggen dat dit een slechte film is (dat is het niet), maar het probleem met deze is dat zijn reputatie en culturele impact de film zelf hebben overschaduwd. We weten allemaal dat het begraven van dingen in de heilige grond ze weer tot leven zal brengen, en dat is zelfs zonder deze film te hoeven zien.

Er is veel goeds over te zeggen: een geweldig talent in Gage Creed, de kleine jongen. Wat aardig geweld en gore (inclusief een achillespeesplakje). Een van de meest pijnlijke dingen die ik op film heb gezien, wanneer de dokter uit bed valt (ik geef toe dat ik een beetje kromp).

Mike Mayo wijst erop dat dit een soort variatie is op "The Monkey's Paw", en we zijn het erover eens dat het een prijzenswaardige versie is. Hij zegt dat de film "30 seconden te lang duurt", en ik begrijp zijn punt, maar kan daar hier geen commentaar op geven. Howard Maxford is aanzienlijk kritischer (zoals gewoonlijk -- hij is de meest negatieve horrorcriticus die ik ken) en zegt dat het "te langdradig" is en een goed half uur televisie had kunnen maken.

Stephen King heeft een aantal goede films gemaakt en een aantal slechte (in hoeverre dit zijn schuld of de schuld van de regisseurs is, valt te betwisten). Dit valt stevig in de goede categorie. Niet een van zijn allerbeste ("Shawshank Redemption" is nummer één), maar toch een paar horloges waard.