Onder de vleugels van de Adelaar

 Onder de vleugels van de Adelaar

Er zijn momenten waarop stilte spreekt.
Waarop de wereld niet schreeuwt, maar zingt.
Waarin je ziel, zo teder als dauw op ochtendgras,
zich herinnert dat ze gedragen wordt — altijd al.

Het meisje in jou kent deze plek.
Ze sluit haar ogen, niet uit angst, maar uit vertrouwen.
Ze voelt het kloppen van de aarde onder haar voeten
en het ruizen van veren boven haar hoofd.
Want boven haar waakt de adelaar,
het grote oog van de hemel,
die ziet wat zij nog niet durft te dromen.

Zijn vleugels zijn geen schaduw,
maar een omhelzing van licht,
een belofte dat je vrij bent
ook al sta je nog stil.

De rotsen fluisteren oeroude geheimen,
de zee ademt de oneindigheid,
en de zon? Die kust haar kruin
als zegel van heiligheid.

Wees stil, zachte ziel,
want je wordt geleid.
Grootse kracht hoeft geen geweld te zijn.
Soms is het niets anders
dan het weten dat je nooit alleen bent.