Bloemen Boodschap

 Er zijn van die dagen waarop woorden niets meer toevoegen. Dagen waarop de wind meer zegt dan een preek, en een vallend blad je meer leert dan duizend boeken.

Dan weet je: de stilte is aan zet.

Niet de stilte van leegte, maar de stilte die vol is van aanwezigheid. Vol van dat wat ons draagt, zelfs als wij het niet voelen. Een zachte kracht, die je niet hoeft te begrijpen – alleen maar toe te laten.

In die stilte word je niet veroordeeld.
In die stilte mag je vallen.
En juist daar, in het onuitgesprokene, gebeurt het:
het hart keert terug naar huis.

Soms zoeken we het wonder in het vuurwerk. In grote visioenen, in felle verlichting.
Maar het wonder, lieve ziel, zit in de eenvoud:
een warme hand op je schouder, een blik die zegt “ik zie je”,
de zon die je kamer binnenvalt zonder aan te bellen.

God, het Licht, de Liefde – hoe je het ook noemt –
komt niet met een megafoon.
Het fluistert.
En het fluistert net genoeg om je ziel wakker te maken.

Dus wees niet bang als je even niks voelt.
Wees niet bang als je gebed stil lijkt te blijven.
De bron van alles is vaak het stilste punt in jezelf.

Adem.
Luister.
En laat jezelf vinden.

Want jij bent geen zoektocht.
Jij bent het antwoord,
gewoon door te zijn.