Een discipel

 Een discipel aanvaardt nooit anarchie omdat hij weet dat zij zich in de eerste plaats in zijn innerlijk zal vestigen als hij haar toelaat: onder de vorm van wanorde, onevenwichtigheid, verval, enzovoort...

Zelfs de gezondheid steunt op het in acht nemen van een universele orde.
Zodra de mens deze orde in zich een plaats geeft, komt alles tot rust, in evenwicht, in harmonie en schoonheid; alles klaart op, wordt sterker en verrijst en dan trilt de mens in eenklank met heel de kosmos, met alle hemelse gebieden.
Hij wordt een bron, een zon... iets dat straalt, stroomt en bruist.
Naar dat ideaal moeten wij streven, in plaats van een deur te zijn die wagenwijd openstaat voor alle schadelijke stromingen die overal de kop opsteken onder de vorm van anarchistische filosofieën of ideologieën.
Of het nu gaat om een individu, een gezin, een maatschappij of een land, wanneer men zich openstelt voor deze stromingen, vernietigt men zichzelf: de wet is onverbiddelijk.

☼

Omraam Mikhaël Aïvanhov