Het spijt me zo
Het spijt me zo dat ik je niet kon redden, Hoewel ik het met alle macht probeerde.
De duisternis kwam snel,Kon het licht niet vinden.
Ik zou al mijn morgens hebben geruild, Om die dag te herschrijven.
Tijd is een wrede meester,
Dat steelt wat het niet opnieuw zal afspelen.
Je glipte door mijn vingers, als zand in een neerstortende tij.
Nu blijf ik achter in stilte,
De pijn kan ik niet verbergen.
Als liefde alleen je had kunnen redden, zou je hier nog steeds zijn bij mij...
Nu draag ik onze herinneringen, overal waar ik ga in mijn hart.
Reacties
Een reactie posten