Alle gevoelens zijn alleen op zoek naar een liefdevol thuis

 Alle gevoelens zijn alleen op zoek naar een liefdevol thuis, naar genade en bescherming.

Gevoelens die worden weerstaan, weggeduwd, ontkend, verbannen, verdwijnen niet echt; ze leven voort in de duisternis van het onbewuste, dakloos en hongerig naar liefde, ze trekken aan de touwtjes in onze relaties, ons lichaam, ons werk in de wereld en staan onze vreugde in de weg.

Schreeuwend om aandacht, diep in de onderwereld, ondermijnen en putten ze onze vitaliteit en zelfexpressie uit, zorgen ervoor dat we reactief, dwangmatig en obsessief, depressief en angstig worden, en uiteindelijk tasten ze onze lichamelijke gezondheid aan... allemaal in hun poging om ons te laten luisteren.

Totdat we op een dag ons herinneren dat alle gevoelens heilig zijn en het recht hebben om in ons te bestaan, zelfs de meest ongemakkelijke en pijnlijke.

En we herinneren ons dat we ons naar onze gevoelens moeten wenden in plaats van voor ze weg te rennen. Om in onze gevoelens te verzachten. Om ruimte voor ze te maken in plaats van ze te verdoven of te negeren.

Zoveel van onze kostbare levenskracht, onze prana, onze chi, onze heilige energie, wordt besteed aan deze onmogelijke taak om gevoelens weg te duwen, om te proberen ze 'ergens anders' heen te laten gaan, maar waar zouden ze heen moeten gaan?

Want zelfs de onderwereld zit in ons.

Er komt zoveel creativiteit vrij, er wordt zoveel opluchting gevoeld wanneer we dit eeuwenoude patroon van zelfverloochening doorbreken, voorbij onze angstige conditionering gaan en iets totaal nieuws proberen: dicht bij onze gevoelens blijven en ze niet wegduwen als ze opkomen in de frisheid van het moment, op zoek naar hun ware thuis – wat ons eigen hart is.

Ik ben de goden van de onderwereld eeuwig dankbaar voor het veilig houden van mijn gevoelens totdat ik er klaar voor was ze te voelen, voor het beschermen van wat ik nog niet wilde beschermen.

Bron: Jeff Foster