Kop op.


Kop op.

Soms heb je moed nodig om te blijven.
Soms heb je meer moed nodig om weg te gaan.

Er is moed voor nodig om los te komen van de kettingen die we om onze enkels leggen.
Het vergt moed om in je eigen pijn te gaan zonder daar een zondebok te vinden.

Het vergt moed om in de duisternis te gaan, in de donkere putten van de ziel, zonder zelfs de lichtstraal van hoop.

Je hebt moed nodig om te huilen, om verdrietig te zijn, om wanhopig te zijn, als je niets meer voelt.

Het vergt moed om nee te zeggen en nog meer moed om ja te zeggen.

Er is moed voor nodig om verder te gaan dan angst, om te riskeren je kwetsbaarheid te tonen zonder te bezwijken of aan te vallen, en om zonder maskers de spiegel onder ogen te zien.

Het vergt moed om te springen, om te vallen, om de zekere te riskeren voor onzekerheid, om in de leegte te springen.

Toch is het pas uit de impuls die ons wordt gegeven door Ć©Ć©n daad van moed, dat we soms nieuwe landen ontdekken, nieuwe werelden omarmen en meer bloeiende paden kruisen.

EN om te verbinden met de vonk van moed in ons, mogen we niet negeren waar we bang voor zijn.

Het is doen alsof je niet bang bent.
En doen alsof het nooit werkt.

We moeten het monster in de buik herkennen en behandelen dat onze ingewanden opduwt, de duivel die de muren van onze borst krabt om ons hart te laten barsten, en de aarde die onder onze voeten zakt, laat onze benen trillen.

Door te vergelijken met de duisternis kan alleen een licht schijnen in de duisternis.

De uitgang is die kant op.
Altijd.

Montecchianen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Vraag me niet hoe ik altijd lach

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final