Nip/Tuck seizoen 6

Dit is dus de laatste aflevering van Nip/Tuck , ooit. Ik weet niet of ik moet schreeuwen van plezier of moet huilen... van plezier. Ik realiseer me dat ik deze show door een galkleurige bril bekijk, en dat fans mijn kijk op de dingen misschien niet leuk vinden, maar dit moet de geschiedenis ingaan als een van de meest ongelijke shows in de televisiegeschiedenis. Dat maakt het echter niet zo erg als iets als 'Til Death of The Forgotten , omdat de gelaagde vreselijkheid van de show deel uitmaakt van zijn charme en drama. Ik dacht altijd dat de belangrijkste fout het onvermogen van de schrijvers was om verhaallijnen te begrijpen, zowel beperkte als uitgebreide. Maar ik zal verdoemd zijn als een ander programma op netwerk-tv zoveel mannelijke kont en vrouwelijke zijborsten zal laten zien, en dat is iets.

De hilarische verhaallijn van de wegwerppatiënt is net zo vluchtig als dit seizoen, dus het is een beetje jammer dat het de finale heeft gehaald, maar zo gaat het. Een ouder wordende Aziatische pornoknaap, sletterige sletjes aan elke arm gehaakt, is hier om zichzelf te ontdoen van een chirurgisch litteken dat hij heeft achtergelaten na een hartoperatie, om zijn overstap naar de Amerikaanse XXX-cinema te helpen. Later is er een goed geleverde introductiescène van een van die filmpogingen, waarbij veel vrouwen betrokken zijn, waarin onze cockarate-meester sterft aan een hartaanval nadat hij zijn zaad heeft geplant.

De aflevering begint eigenlijk met Matt die terugkeert van zijn huwelijksonderbrekende rendez-vous met Ava's melaatse babynapping psycho-zelf. Sean en Christian zijn verbitterd, vooral als Matt hen vraagt ​​om voor zijn eigen kind te zorgen terwijl hij Ava vergezelt naar Brazilië om een ​​dokter te zoeken voor baby Raphael. (Grr ... verdomde idioot.) Christian gaat dan achter Matt's rug om en belooft Ava de operatie, maar alleen als ze Matt met rust laat. Ze is het daarmee eens, en als ze het Matt vertelt, gelooft hij het niet, en zijn grote ogen brengen dit volledig over. Na de operatie is Ava kapot als ze hoort dat Raphaels littekens niet helemaal zullen verdwijnen. Dus weg gaat ze, en Sean wordt volledig geïnvesteerd in dit kind. Matt bedriegt ondertussen Christian om hem zijn dochter terug te geven, en ontmoet dan Ava terwijl ze het land ontvlucht.Niemand minder dan Liz neemt deel aan Hiro's consult in de eerste aflevering, want de jongens hebben eindelijk... eindelijk besloten haar naam aan het bedrijf toe te voegen: McNamara/Troy/Cruz. Zelfs binnen de vorm van dit seizoen had dit nu allang moeten komen. Sean zet een kinderdagverblijf op in de kliniek om voor het kind van Liz te zorgen wanneer het wordt geboren, en zijn overbezorgdheid zorgt er meteen voor dat Liz weg wil, omdat ze blijkbaar niet wil dat haar kind iets met Sean te maken heeft. Ik kan het begrijpen als ze niet wil dat hij de vader van het kind wordt, maar ze zijn allemaal vrienden, dus flipte ze een beetje te hard. Maar het maakte Sean alleen maar des te meer gekwetst, want eerder in de aflevering, terwijl ze babymeubels aan het shoppen was met Julia, gaf ze hem een ​​rotgevoel. Zijn echte kinderen gaan weg, en de huisgenoot van zijn spermababy wil hem niet, dus daar is Raphael.Christian ziet hoe vreselijk Matt is als persoon. Julia beschuldigt hem van Sean's meest recente beoordelingsfout. Hij ziet Sean te veel drinken en flauwvallen tijdens hun dubbele seksscène met de twee Aziatische poontangs. Hij wordt gekweld door zijn eigen herinneringen aan Kimber die hem niet respecteerde. Naarmate het einde van de aflevering nadert, is er een heerlijke dinerscène waar alle kinderen minus Matt en Liz aanwezig zijn. Wilbur is een geweldige jongen! Annie ziet eruit alsof ze in een staat van stilstaande ontwikkeling verkeert. (Het is zo Ann als de neus op het gezicht van Plain. Nu had Arrested Development zeven seizoenen moeten duren, zeg ik je.) Conner is nog maar een kleine jongen.

De volgende dag zet Christian Sean in de patiëntenstoel en analyseert hem psychologisch. Voor een keer gebruikt Christian geen boosaardigheid of sarcasme om zijn punt te bewijzen; hij is gewoon duidelijk. Hij waarschuwt Sean voor het feit dat de naam McNamara uit het bedrijf wordt verwijderd. Christian overhandigt Sean twee enkele vliegtickets naar Boekarest, vanwaar Raphael werd meegenomen. Christian ziet Seans genegenheid voor Raphael en voorziet een toekomst waarin Sean zijn droom realiseert om de kansarmen te helpen. Het is een somber moment, vooral in de uitwisseling:

Sean: En over zes maanden, als ik hunker naar de glamour van Hollywood?

Christian: We weten allebei dat dat niet gaat gebeuren. En trouwens, je zou niets hebben om op terug te komen.

En een kort moment wordt gedeeld tussen de twee mannen. Dan staart Sean naar het nieuwe bord op het bureau, waarop nu alleen 'Troy/Cruz' staat. Dan schrobt Christian zijn handen alleen, de schaduw van vijf uur intact. En na de slordige onthulling van Matt en Ava, is er een zeer ingetogen en bijna saaie scène tussen Sean en Christian. Er wordt over koetjes en kalfjes gepraat via een luchthavenhal en een kort afscheid. Sean is de enige die terugkijkt. Oh, Sean, we wisten dat jij degene zou zijn die zou kijken, jij grote softie! Slotscène: Christian waarschuwt een knappe dame dat hij plastisch chirurg is. Cirkels, mensen, cirkels!

We hebben goede tijden gehad. We hebben slechte tijden gehad, vooral mime-tijden en gekke teddybeerdames. En hoewel ik geen terugkerend personage kan bedenken waarvoor ik eigenlijk goede dingen wenste (zelfs Liz is nu vervelend), zou ik willen dat het personage van Portia de Rossi wat tijd voor een zij-boob had gekregen. Dat heeft niets met deze aflevering te maken. Ik wou dat de finale meer gecentreerd had kunnen zijn en dat de andere stukjes en beetjes er eerder uit hadden kunnen worden gefilterd, maar ik krijg zelden wat ik wil. Ik vind het leuk dat niets melodramatisch was en dat er nergens een definitieve lijn werd getrokken. Deze mensen blijven de dingen doen die ze doen, en dat is oké. Vaarwel, Sean en Christian. We zien je in syndicatie.