Diepe liefde – Diepe wonden

 Diepe liefde – Diepe wonden

Liefde is niet altijd gewoon liefde.
Liefde kent verschillende lagen.
Je hebt liefde die “goed” is.
Maar je hebt ook liefde die heel diep gaat.
Ik noem dat zielsliefde.

Zie het als een piramide.
Die piramide is jouw eigen innerlijke wereld. Bovenin de piramide is het nog licht, de zon verlicht daar nog alles.
Het is makkelijk.
Hoe dieper je gaat, des te donkerder het wordt.
In dat donker heb je veel dingen weggestopt die je niet wilt zien of ervaren.
Daar liggen jouw (onbewuste) pijnen, verdriet en trauma's opgeslagen.
Alles wat je misschien ooit wel hebt gevoeld, maar snel hebt weggeduwd omdat het niet fijn was.
Je hebt de pijn en verdriet gevoeld, maar dit wilde je niet ervaren, dus heb je het weggestopt.
Daar waar het donker is.

Die keer dat je werd bedrogen.
Die keer dat je ouders gingen scheiden.
Die keer dat er iemand stierf.
Die keer dat je je huisdier moest laten inslapen. Die keer dat jij jouw kind niet kon helpen.
Die keer dat je werd afgewezen.
Die keer ...

En dan weet de liefde jou te raken.
Die diepe zielsliefde.
Ik zie dat als een bliksemschicht.
Die knalt zo jouw piramide binnen, zonder dat je er erg in hebt.
Daar waar het donker is.
Normaal hang je een beetje in dat lichte gedeelte, maar nu gaat de liefde door tot in het donker.
Die bliksemschicht verlicht opeens al jouw opgeslagen emoties, angsten, gevoelens en pijnen.
Het wordt zichtbaar en voelbaar.

De liefde is zo hevig en intens dat je niet alleen de liefde ervaart, maar je wordt dus ook geraakt tot op jouw ziel, daar waar je niet durft te kijken.
In het donker.
Je wordt niet meer gerustgesteld, maar alles wordt juist aangeraakt.
Je voelt je soms niet goed genoeg.
Je voelt je soms afgewezen.
Je voelt je soms te veel.
Je voelt je soms dom, lelijk, egoïstisch en ga maar door.

Dit kan soms ervaren worden als teveel of te pijnlijk.
Je wilt die gevoelens niet voelen.
Je weet niet hoe je hiermee om moet gaan.
Het is pijnlijk, daarom had je dit allemaal in het donker verstopt.
In plaats van “open” te blijven voor die liefde, ga je jezelf langzaam afsluiten.
Je deelt het niet.
Je wilt het in jezelf oplossen.
Niet zeuren en doorgaan.
Hoe meer jij je best doet om te begrijpen wat er allemaal gebeurt, des te warriger wordt het in jouw hoofd.
Je voelt die diepe liefde niet meer.
Je denkt alleen nog maar, en daarmee raak je de verbinding kwijt met die liefde.
Je raakt de verbinding met jezelf kwijt, en zo ook de verbinding met de ander.

Tot dat je zegt: Ik kan niet meer.
Ik ben op.
Dit is mij teveel.
Ik stop ermee.
Besef dat de liefde niet teveel is.
Het is jouw eigen denken dat jouw klem zet.

Het is juist mooi om die donkere kant te belichten. Zo kan je van binnenuit helemaal gaan stralen. Alles wordt verlicht in plaats van dat het donker blijft.

Je kan kiezen om weg te lopen.
Je kan die oppervlakkige liefde zoeken of aantrekken.
Je kan kiezen om die diepe liefde niet te ervaren. Je kan ervoor kiezen om dan niet naar jezelf te kijken.
Alleen het is al aangeraakt.
Je hebt het al gezien.

En ja, die geruststellende liefde voelt voor even fijn.
Je wordt gerustgesteld.
Je wordt verzorgd, gevoed en je zal even op adem komen.
Maar je hebt jezelf gezien.
De ander zag jou, en jij durfde nog niet te kijken.
Maar de roep naar je eigen innerlijke “ik” is aangeraakt en deze aanraking zal voelbaar blijven.

Ga jij jezelf zien?
Zet jij jezelf in het licht?
Ga jij die innerlijke stukken aankijken?
Zelf of met iemand anders.
Of ga je door naar iemand die jou niet diep raakt, maar jou wel geruststelt.
De liefde die je altijd hebt gehad, maar waarvan je ook weet dat er altijd iets blijft sluimeren op de achtergrond...