Bomen Boodschap

 Het is alsof er iets dieps in je aangeraakt is en dat je ten diepste voelt dat het leven dat je leeft op sommige vlakken schuurt met wie jij bent. Alsof je even helemaal uitgezoomd hebt en nu weer vol in je gezicht krijgt hoe het zit. Alsof het niet anders kon gaan dan zo, zodat je er niet meer omheen kunt en ook geen excuses meer kunt verzinnen. Er is een diepe behoefte om er los van te komen. Om even los te zijn van alles, omdat je al een hele lange tijd de verbinding met jezelf probeert te maken, maar het leven lijkt er telkens weer tussendoor te komen, waardoor je de ruimte niet (meer) hebt kunnen vinden. Maar daar komt nu meer verandering in.

Je lijf zal je tot stilstand roepen wanneer je te veel doordendert. Je hart roept om jou en om de stilte. Om echt alleen maar even met jou te zijn. Niet de ander die de ruimte inneemt, maar jij. Hoe lang is het geleden, lief mens, dat jij de ruimte van jouw eigen hart hebt mogen innemen? Er zijn nu zoveel dingen intern aan de gang, waardoor je het gevoel hebt dat je even gas terug mag nemen om het te verwerken, om dingen helder te zien en om echt weer even heel dicht bij jou te zijn. Want je hebt veel gedragen, en dat doe je nog. Vaak nog steeds van hen die gemakkelijk op eigen benen kunnen staan. Er is een diepe behoefte om zelf te staan en dat de ander staat, en dat er een eindeloze verbinding is waarin geen voorwaardelijkheid bestaat. Waarin geen strijd bestaat. Geen drama. Maar dat er een wederkerigheid is van geven en nemen. Dat er een fijne balans is. Je wilt geen strijd meer of vechten voor je plek of ruimte. Je wilt dat het een natuurlijke beweging is waarin iedereen kan bewegen. Maar je wilt vooral even rust. Gewoon even jij. Dat er even voor jou wordt gezorgd en dat jij niets hoeft te doen, anders dan zijn. Om weer even ten diepste te voelen wie je bent.