Born to Raise Hell (2010)
Een hardcore Interpol-agent wordt toegewezen aan een Oost-Europese taskforce om wapenhandel en drugshandel in de Balkan aan te pakken. Tijdens het onderzoeken van een Russische wapenhandelaar raakt zijn team verstrikt in een bloedige straatoorlog tussen een zigeunerbende en de Russen, waarbij één taskforcelid om het leven komt. Aangewakkerd door wraak neemt hij ons mee op een spannende rit vol actie terwijl hij de dood van zijn vriend wreekt.
- Robert 'Bobby' Samuels : [ Zwaait met shotgun naar barman ] Dit is mijn bevelschrift, bitch, je gaat met me mee
- Barman : Sorry, kan niet lezen
Ik wou dat ik Steven Seagal kon ontmoeten, niet alleen om zijn handtekening te vragen, maar ook om met hem te praten over wat zijn recente reeks films zo teleurstellend heeft gemaakt, zelfs voor een toegewijde fan als ik. Ik zou BORN TO RAISE HELL hier als voorbeeld gebruiken, waarbij ik de sterke punten van de film zeker zou complimenteren, maar hem ook duidelijk zou maken wat er precies aan de film zuigt. Ik ben niet zo naïef om te geloven dat Seagal de volledige creatieve en technische controle heeft over elk van zijn films, maar misschien zou ik hem kunnen overtuigen om een meer hands-on rol te spelen in de productie en misschien de idioten die echt verantwoordelijk zijn voor de lauwe aard van sommige van deze films, te aikido-choppen.
Het plot: Een internationale drugsbestrijdingseenheid die vanuit Roemenië opereert, onder leiding van ex-Interpol-agent Samuel Axel (Seagal), heeft als doel de operaties van een dodelijke en sadistische bende drugshandelaren neer te halen...
Mensen die Steven Seagal niet per definitie leuk vinden, zullen deze film haten. Seagal neemt de meeste scènes in beslag (misschien maakt hij zijn afwezigheid in het grootste deel van AGAINST THE DARK nog goed?) en zijn personage is uitbundig, arrogant en de meeste andere personages zijn op de een of andere manier onderdanig aan hem. Verrassend genoeg kon ik dit wel waarderen: een arrogante Steven is nog steeds leuker om naar te kijken dan de afstandelijke, verveelde sukkel die hij een tijdje speelde in films als FLIGHT OF FURY. Maar welke moeite hij ook lijkt te hebben gedaan voor deze film, het wordt ontsierd door uitgebreide nasynchronisatie van zijn stem - iets wat niet in deze mate aanwezig is in zijn films sinds de film die ik net noemde. Er zijn geen andere echte technische blunders te zien, maar verdere postproductie-invoegtoepassingen zoals non-stop slow motion, talloze freeze-frame shots en veel te veel tijdverslindende collagescènes zorgen ervoor dat de film meer aanvoelt als Seagals trash pictures van weleer, waardoor hij steeds verder afdwaalt van de hoge standaard die hij had bereikt met URBAN JUSTICE.
De actiescènes bestaan voornamelijk uit saaie vuurgevechten, maar er zijn een paar hand-tot-handgevechten die, hoewel niet al te opzichtig, Seagal laten zien hoe hij bijna al zijn eigen bewegingen uitvoert en een aantal goede aikido-worpen uitvoert. Er is ook een indrukwekkend moment waarop hij een schurk zo hard trapt dat de man ongeveer twee meter door de lucht vliegt voordat hij door een bankje heen crasht. Deze leiden naar de finale met vechtkunstenaar Darren Shahlavi, die de rest van de film rondrende als de necrofiele, drugsdealende hoofdvijand. Dit is waar het *echt* teleurstellend wordt, tot het punt dat het mijn beoordeling een hele ster kost. Shahlavi had in het verleden consequent geweldige fysieke prestaties geleverd en een van zijn meest recente films destijds - IP MAN 2, uitgebracht op dezelfde dag als BORN TO RAISE HELL - liet hem zien in een aantal zeer goede gevechten met Donnie Yen en Sammo Hung; in deze film heeft hij echter een heel kort gevecht halverwege de film voordat hij tijdens het hoogtepunt volledig wordt mishandeld door Seagal. Het feit dat Shahlavi net in een internationaal geprezen meesterwerk van vechtkunsten had gespeeld, maakt deze lelijke en eenzijdige ontmoeting teleurstellender dan Seagals vergelijkbare uitwisselingen met Gary Daniels en Byron Mann: ze hadden in ieder geval geen recente grote successen achter de rug om aan te voldoen. Op
dit punt in ons gesprek, als ik vrij had kunnen spreken en als de geruchten over Seagals humeur en ego waar waren, denk ik dat hij ofwel de kamer onverschillig had verlaten of dat hij me bij mijn keel had gehad. Ik zou snel proberen te benadrukken dat het acteren over het algemeen behoorlijk is en dat, ondanks dat de film in Roemenië is opgenomen, de cinematografie van de film minder grijs is dan ik had verwacht en best leuk om naar te kijken... maar zou dit genoeg zijn om me te redden? Het is zeker niet genoeg om de film te redden, die ik vrees dat op de plank kan worden gelegd, samen met het groeiende aantal mislukte DTV-uitjes met de boeddhistische Bonecrusher in de hoofdrol. Ik betwijfel of ik dit gesprek ooit met Steven zal voeren, maar ik blijf hopen dat hij weer op het paard stapt en ervoor zorgt dat ik weer fan van hem word. Toen dit boek uitkwam, was dat absoluut niet het geval.
Het plot: Een internationale drugsbestrijdingseenheid die vanuit Roemenië opereert, onder leiding van ex-Interpol-agent Samuel Axel (Seagal), heeft als doel de operaties van een dodelijke en sadistische bende drugshandelaren neer te halen...
Mensen die Steven Seagal niet per definitie leuk vinden, zullen deze film haten. Seagal neemt de meeste scènes in beslag (misschien maakt hij zijn afwezigheid in het grootste deel van AGAINST THE DARK nog goed?) en zijn personage is uitbundig, arrogant en de meeste andere personages zijn op de een of andere manier onderdanig aan hem. Verrassend genoeg kon ik dit wel waarderen: een arrogante Steven is nog steeds leuker om naar te kijken dan de afstandelijke, verveelde sukkel die hij een tijdje speelde in films als FLIGHT OF FURY. Maar welke moeite hij ook lijkt te hebben gedaan voor deze film, het wordt ontsierd door uitgebreide nasynchronisatie van zijn stem - iets wat niet in deze mate aanwezig is in zijn films sinds de film die ik net noemde. Er zijn geen andere echte technische blunders te zien, maar verdere postproductie-invoegtoepassingen zoals non-stop slow motion, talloze freeze-frame shots en veel te veel tijdverslindende collagescènes zorgen ervoor dat de film meer aanvoelt als Seagals trash pictures van weleer, waardoor hij steeds verder afdwaalt van de hoge standaard die hij had bereikt met URBAN JUSTICE.
De actiescènes bestaan voornamelijk uit saaie vuurgevechten, maar er zijn een paar hand-tot-handgevechten die, hoewel niet al te opzichtig, Seagal laten zien hoe hij bijna al zijn eigen bewegingen uitvoert en een aantal goede aikido-worpen uitvoert. Er is ook een indrukwekkend moment waarop hij een schurk zo hard trapt dat de man ongeveer twee meter door de lucht vliegt voordat hij door een bankje heen crasht. Deze leiden naar de finale met vechtkunstenaar Darren Shahlavi, die de rest van de film rondrende als de necrofiele, drugsdealende hoofdvijand. Dit is waar het *echt* teleurstellend wordt, tot het punt dat het mijn beoordeling een hele ster kost. Shahlavi had in het verleden consequent geweldige fysieke prestaties geleverd en een van zijn meest recente films destijds - IP MAN 2, uitgebracht op dezelfde dag als BORN TO RAISE HELL - liet hem zien in een aantal zeer goede gevechten met Donnie Yen en Sammo Hung; in deze film heeft hij echter een heel kort gevecht halverwege de film voordat hij tijdens het hoogtepunt volledig wordt mishandeld door Seagal. Het feit dat Shahlavi net in een internationaal geprezen meesterwerk van vechtkunsten had gespeeld, maakt deze lelijke en eenzijdige ontmoeting teleurstellender dan Seagals vergelijkbare uitwisselingen met Gary Daniels en Byron Mann: ze hadden in ieder geval geen recente grote successen achter de rug om aan te voldoen. Op
dit punt in ons gesprek, als ik vrij had kunnen spreken en als de geruchten over Seagals humeur en ego waar waren, denk ik dat hij ofwel de kamer onverschillig had verlaten of dat hij me bij mijn keel had gehad. Ik zou snel proberen te benadrukken dat het acteren over het algemeen behoorlijk is en dat, ondanks dat de film in Roemenië is opgenomen, de cinematografie van de film minder grijs is dan ik had verwacht en best leuk om naar te kijken... maar zou dit genoeg zijn om me te redden? Het is zeker niet genoeg om de film te redden, die ik vrees dat op de plank kan worden gelegd, samen met het groeiende aantal mislukte DTV-uitjes met de boeddhistische Bonecrusher in de hoofdrol. Ik betwijfel of ik dit gesprek ooit met Steven zal voeren, maar ik blijf hopen dat hij weer op het paard stapt en ervoor zorgt dat ik weer fan van hem word. Toen dit boek uitkwam, was dat absoluut niet het geval.
Reacties
Een reactie posten