Under Siege 2: Dark Territory (1995)
Seal Team Commandant Casey Ryback is sinds de gebeurtenissen in de eerste film met pensioen gegaan bij de marine en is nu chef-kok bij het Mile High Cafe in Denver, Colorado. Ryback neemt zijn nichtje Sarah Ryback mee op vakantie om weer contact met haar te maken en met haar te rouwen na de dood van haar ouders. Ze stappen in een trein die westwaarts door de Rocky Mountains van Denver naar LA rijdt. Met de hulp van huurling Marcus Penn en een paar dozijn van zijn huurlingen, ex-CIA-brein (en mentaal instabiel) Travis Dane neemt de trein in beslag, neemt de passagiers en bemanning in gijzeling en richt een mobiel controlecentrum op. Hij hackt de CIA-database en krijgt de controle over een Top-Secret-defensiesatelliet die hij tijdens zijn tijd bij de Agency heeft ontworpen en die net is ingezet. Gefinancierd door verschillende buitenlandse belangen, staat hij op het punt om 1 miljard dollar te verdienen door het ruimtewapen te gebruiken om de oostkust op te blazen door een kernreactor onder het Pentagon aan te vallen. Dane bespot de Joint Chiefs in de Pentagon Situation Room door deze te gebruiken om een Chinese chemische wapenfabriek en de twee stealth-vliegtuigen die gestuurd zijn om hem te onderscheppen op te blazen, in de wetenschap dat hij niet gestopt kan worden omdat zijn locatie niet getraceerd kan worden zolang de trein blijft rijden. Ryback, geholpen door de jonge portier Bobby Zachs, is de enige die de slechteriken kan uitschakelen, de gijzelaars kan redden en de vernietiging van de oostkust kan voorkomen voordat Dane zijn lafhartige plannen kan realiseren.
- [ Ryback en Penn begonnen te vechten met de messen en na een paar seconden sneed Ryback Penns jas door ]
- Penn : Verdomme, je hebt mijn jas verpest...
Er is een moment in Howard Hawks' sympathieke western, "Rio Bravo," waarin een paar slechteriken Wayne hebben gevangengenomen en hem dwingen een agent te misleiden om een gevangene vrij te laten. Wayne, in zijn John Wayneness, heeft de wereld eerder al van een stelletje slechteriken verlost. Terwijl ze zich klaarmaken, mompelt Wayne iets wat tegenzin uitdrukt, en een van de slechteriken zegt: "Als het aan mij had gelegen, was je nooit van de vloer opgestaan. Sommigen van degenen die je hebt gedood, waren vrienden van mij."
Geen van die sentimentele onzin hier. Geen van de twaalf of meer zware jongens is bevriend met een van de anderen. In plaats daarvan slaan ze elkaar in elkaars gezicht, geven ze bevelen, laten ze elkaar doodbloeden, vervloeken ze elkaar en offeren ze elkaar op zonder met hun ogen te knipperen. In één geval, denk ik, offeren ze een van hun eigen mensen op, gewoon omdat het rommelig zou lijken om hem achter de trein te laten.
En de slechteriken zijn -- of zouden moeten zijn -- het beste deel van een tekenfilm als deze. Ze ZIEN er prima uit, voor zware jongens. Ze zijn lelijk en/of sinister en allemaal bruut, hoewel Steven Seagal ze soms zo snel afmaakt dat we niet meer kunnen zien wie wie is. Het zijn gewoon lichamen die bebloed op de vloer van een voorbijrazende trein vallen of acrobatisch van een hoge brug af tuimelen. Het maakt niet uit. Ze zien er allemaal uit alsof ze gewurgd hadden moeten worden met hun eigen placenta's. Behalve Peter Greene als ondergeschikte schurk. Hij ziet er niet alleen uit als een rolspeler; hij kan ook acteren. (Betrap hem in "The Usual Suspects.")
Misschien moet ik het plot vermelden. Tuurlijk, waarom niet? Eric Bogosian is een computergenie die een geheime satelliet heeft gekaapt die vrijwel alles op aarde kan vernietigen. Het kan ondergrondse aardbevingen veroorzaken of vliegtuigen neerschieten of wat dan ook nodig is om de bazen van het Pentagon te laten beven. Hij wil een miljard dollar om het Pentagon niet te verwoesten -- en hij krijgt het. Oh, en hij verdient er nog eens honderd miljoen bij door de onaangename vrouw van een rijke man te vernietigen. Steven Seagal -- verrassing! -- dwarsboomt het plan en doodt alle boosdoeners.
Honderden mensen worden gegijzeld aan boord van de trein. Seagal redt ze allemaal, behalve een jong stel van het Pentagon die Bogosian de vereiste wachtwoorden geven in plaats van hun oogballen te laten stollen door een gloeiend hete naald. Bovendien waren ze aan het vrijen, dus ze verdienen het om naar hun dood gegooid te worden, zo'n verbroedering is in strijd met het beleid van het Pentagon.
Ik weet niet waarom de andere passagiers mogen overleven. Oké, misschien hadden ze geen ongehuwde seks met elkaar. Voor zover wij weten in ieder geval niet. Maar geen van hen kan acteren. Verschijnen in een belangrijke rol, zoals Katherine Heigl doet, en verstoken zijn van talent is een grotere zonde dan hoererij in mijn boek. Ze is jong en teder, maar ze ziet er brutaal genoeg uit, en ze zou Seagals nicht moeten zijn, dus ik neem aan dat ze haar met de anderen laten overleven.
In de Pentagon-groep -- die gasten die het uitzweten en proberen uit te vinden hoe ze Bogosian ervan kunnen weerhouden de wereld te vernietigen -- is Kurtwood Smith zijn betrouwbare zelf en Dale Dye ook, die er abominabel fit uitziet in zijn marine-kapiteinsuniform.
De regie volgt de eenvoud van het verhaal. Meerdere close-ups barsten bijna uit het scherm. Voor belangrijke of ongewoon geestige grappen worden EXTREME close-ups gebruikt. Eric Bogosian kijkt nooit naar een camera of een computerscherm zonder dat elke porie van zijn gezicht wordt blootgesteld. Je kunt bijna zien hoe zijn pupillen zich verwijden als de lichten aan het einde van een opname uitgaan.
Wat valt er nog te zeggen over Steven Seagal? Mano a mano met bekwame vechtkunstexperts laat hem ongedeerd -- niet eens buiten adem -- terwijl zijn tegenstander vuil vecht, heftig vloekt en steevast verliest en onder het bloed terechtkomt. Seagal heeft niet eens een van die straaltjes bloed uit de hoek van zijn lippen. Dat kan hij niet. Hij is bovenmenselijk, bovennatuurlijk. Als zijn trein frontaal op een andere botst, kan hij de impact ontlopen en zichzelf op een helikopterladder gooien. Maar ik weet niet zeker of hij zo slim is. Er is een cd-rom waarmee Bogosian de satelliet kan besturen. Seagal en een sidekick weten hem te stelen en de trein te verlaten. Er volgt een achtervolging op het land, omdat de terroristen de cd nodig hebben en terug willen. Waarom gooit Seagal de cd niet gewoon onherstelbaar in de kloof? Heeft Superman ooit een IQ-test gedaan? Nieuwsgierige geesten willen het weten.
Geen van die sentimentele onzin hier. Geen van de twaalf of meer zware jongens is bevriend met een van de anderen. In plaats daarvan slaan ze elkaar in elkaars gezicht, geven ze bevelen, laten ze elkaar doodbloeden, vervloeken ze elkaar en offeren ze elkaar op zonder met hun ogen te knipperen. In één geval, denk ik, offeren ze een van hun eigen mensen op, gewoon omdat het rommelig zou lijken om hem achter de trein te laten.
En de slechteriken zijn -- of zouden moeten zijn -- het beste deel van een tekenfilm als deze. Ze ZIEN er prima uit, voor zware jongens. Ze zijn lelijk en/of sinister en allemaal bruut, hoewel Steven Seagal ze soms zo snel afmaakt dat we niet meer kunnen zien wie wie is. Het zijn gewoon lichamen die bebloed op de vloer van een voorbijrazende trein vallen of acrobatisch van een hoge brug af tuimelen. Het maakt niet uit. Ze zien er allemaal uit alsof ze gewurgd hadden moeten worden met hun eigen placenta's. Behalve Peter Greene als ondergeschikte schurk. Hij ziet er niet alleen uit als een rolspeler; hij kan ook acteren. (Betrap hem in "The Usual Suspects.")
Misschien moet ik het plot vermelden. Tuurlijk, waarom niet? Eric Bogosian is een computergenie die een geheime satelliet heeft gekaapt die vrijwel alles op aarde kan vernietigen. Het kan ondergrondse aardbevingen veroorzaken of vliegtuigen neerschieten of wat dan ook nodig is om de bazen van het Pentagon te laten beven. Hij wil een miljard dollar om het Pentagon niet te verwoesten -- en hij krijgt het. Oh, en hij verdient er nog eens honderd miljoen bij door de onaangename vrouw van een rijke man te vernietigen. Steven Seagal -- verrassing! -- dwarsboomt het plan en doodt alle boosdoeners.
Honderden mensen worden gegijzeld aan boord van de trein. Seagal redt ze allemaal, behalve een jong stel van het Pentagon die Bogosian de vereiste wachtwoorden geven in plaats van hun oogballen te laten stollen door een gloeiend hete naald. Bovendien waren ze aan het vrijen, dus ze verdienen het om naar hun dood gegooid te worden, zo'n verbroedering is in strijd met het beleid van het Pentagon.
Ik weet niet waarom de andere passagiers mogen overleven. Oké, misschien hadden ze geen ongehuwde seks met elkaar. Voor zover wij weten in ieder geval niet. Maar geen van hen kan acteren. Verschijnen in een belangrijke rol, zoals Katherine Heigl doet, en verstoken zijn van talent is een grotere zonde dan hoererij in mijn boek. Ze is jong en teder, maar ze ziet er brutaal genoeg uit, en ze zou Seagals nicht moeten zijn, dus ik neem aan dat ze haar met de anderen laten overleven.
In de Pentagon-groep -- die gasten die het uitzweten en proberen uit te vinden hoe ze Bogosian ervan kunnen weerhouden de wereld te vernietigen -- is Kurtwood Smith zijn betrouwbare zelf en Dale Dye ook, die er abominabel fit uitziet in zijn marine-kapiteinsuniform.
De regie volgt de eenvoud van het verhaal. Meerdere close-ups barsten bijna uit het scherm. Voor belangrijke of ongewoon geestige grappen worden EXTREME close-ups gebruikt. Eric Bogosian kijkt nooit naar een camera of een computerscherm zonder dat elke porie van zijn gezicht wordt blootgesteld. Je kunt bijna zien hoe zijn pupillen zich verwijden als de lichten aan het einde van een opname uitgaan.
Wat valt er nog te zeggen over Steven Seagal? Mano a mano met bekwame vechtkunstexperts laat hem ongedeerd -- niet eens buiten adem -- terwijl zijn tegenstander vuil vecht, heftig vloekt en steevast verliest en onder het bloed terechtkomt. Seagal heeft niet eens een van die straaltjes bloed uit de hoek van zijn lippen. Dat kan hij niet. Hij is bovenmenselijk, bovennatuurlijk. Als zijn trein frontaal op een andere botst, kan hij de impact ontlopen en zichzelf op een helikopterladder gooien. Maar ik weet niet zeker of hij zo slim is. Er is een cd-rom waarmee Bogosian de satelliet kan besturen. Seagal en een sidekick weten hem te stelen en de trein te verlaten. Er volgt een achtervolging op het land, omdat de terroristen de cd nodig hebben en terug willen. Waarom gooit Seagal de cd niet gewoon onherstelbaar in de kloof? Heeft Superman ooit een IQ-test gedaan? Nieuwsgierige geesten willen het weten.
Reacties
Een reactie posten