De machteloosheid van machteloosheid

De machteloosheid van machteloosheid. Ik sta naast iemand van wie ik zielsveel hou en zie met angst en beven toe hoe keuzes worden gemaakt die uiteindelijk pijn zullen doen. Keuzes waarvan ik zou willen dat ik ze kon voorkomen. Ik heb het geprobeerd, op allerlei manieren. Met woorden, stiltes, vragen en adviezen. Soms door dichtbij te blijven, soms door ruimte te geven. Maar niets veranderde. Alsof je kijkt naar een film waarin je geen enkele rol speelt, terwijl alles in je lijf schreeuwt dat je iets wil doen.

Machteloosheid is rauw. Het zet zich vast in je lichaam, het maakt je verdrietig, boos en bang. Want je wíl helpen. Je wil het goedmaken, de pijn wegnemen, het oplossen. Maar dat kan niet. Hoe hard je ook duwt of trekt, hoe goed je intenties ook zijn, je kunt de ander niet dragen. En dat dwingt me tot een pijnlijke waarheid: ik heb geen controle. De ander heeft zijn eigen weg te gaan, zijn eigen fouten te maken en lessen te leren. Hoe graag ik dat ook zou willen, ik kan het niet overnemen.

Loslaten voelt alsof je faalt, alsof je de ander in de steek laat. Maar dat is het niet. Loslaten is een daad van liefde. Het is erkennen dat je niet alles kunt dragen, dat je niet alles kúnt oplossen, en dat dat oké is. Wat je wél kunt doen, is er zijn. Niet om te sturen, maar om beschikbaar te zijn. Een vuurtoren in de storm: een baken van licht, stevig en betrouwbaar.

En ja, die machteloosheid houdt me ook een spiegel voor. Wat vertelt dit gevoel mij? Over mijn angst om controle te verliezen? De angst voor het verlies? Over mijn drang om altijd te willen helpen, altijd de oplossing te zijn? Het vraagt iets van me. Om naar binnen te kijken, te durven voelen en los te laten. Niet alleen de ander, maar ook mijn eigen patronen.

Wat overblijft is vertrouwen. Vertrouwen dat de ander sterk genoeg is om te vallen, op te staan en te leren. Vertrouwen dat ik genoeg ben door simpelweg te zeggen: “Ik ben hier. Ik zie je. En ik vertrouw op jou.” Meer hoef ik niet te doen. Meer kán ik niet doen. En dat is genoeg. Ook al moet ik mezelf dat keer op keer vertellen.

Machteloosheid is pijnlijk, maar het leert me dat liefde niet zit in controle, maar in aanwezigheid. Dat kracht niet betekent dat ik alles oplos, maar dat ik blijf staan. Het leert me dat vertrouwen soms de enige echte keuze is. Niet zonder moeite, niet zonder vallen en opstaan, maar het geeft ruimte. Voor mij. En voor jou.

Dus ik blijf hier staan. Niet om jouw pad over te nemen, maar om naast je te lopen, op de afstand die jij nodig hebt. Om jou je ervaringen te laten hebben die jij kennelijk nodig hebt. Ook al fluistert een stem in mij: ‘Nog meer? Heb je niet al genoeg te verstouwen gehad?’ Maar ik slik die stem in, zacht maar beslist. Omdat ik weet dat het niet aan mij is om te bepalen hoeveel genoeg is. Jouw leven is van jou. Niet van mij. En dus blijf ik staan. Onzichtbaar misschien, maar stevig en dichtbij genoeg om je te laten voelen: ik ben hier. Voor jou. En voor mij.