Supernatural seizoen 9

Het is moeilijk om onbevooroordeeld te zijn over het negende seizoen van een show waar je al jaren van houdt, maar hier gaat het: Bovennatuurlijk seizoen 9 is niet uitstekend. Het is goed. Het is niet zo goed als seizoen één tot drie, maar waarschijnlijk beter dan seizoen acht.

De cast, personages en opzet blijven echter uitstekend, als je daar van houdt. Als je de Winchesters al acht seizoenen volgt, en Castiel en Crowley al vier seizoenen, kunnen ze weinig doen om te voorkomen dat je ze leuk vindt. Het is een langlopende vloek.
De doorlopende verhaallijn houdt in dat de Winchesters proberen te voorkomen dat Metatron zichzelf tot God verklaart.

Het kan soms behoorlijk intens en hartverscheurend zijn, maar het raakt niet dezelfde knoppen als Dean's demondeal in seizoen 3 of Sam's apocalyps in seizoen 5. Veel van de tropen zijn al eerder gebruikt: Dean's zoektocht naar Cain's machtige mes lijkt te veel op de zoektocht van de broers naar de Colt in seizoen 2, en het hele bezit - bezetenheid door engelen, bezetenheid door demonen, maak je keuze - houdt nooit op. Maar de uitbetaling in de finale, hoewel niet zo schokkend als sommige seizoenen, is nog steeds behoorlijk goed.

De gekke filler-afleveringen zijn zoals altijd eersteklas. Met name 'Dog Dean Afternoon' is gemakkelijk te vergelijken met 'Yellow Fever' en 'Changing Channels' van eerdere seizoenen, en 'Slumber Party', waarin Felicia Day een gastrol speelt als de briljante Charlie Bradbury en Kaniehtiio Horn als Dorothy of Oz. , heeft zoveel spin-off potentieel.

Uiteindelijk is het houden van Supernatural zo laat in het spel als het houden van een oude hond: je was opgewonden toen je hem kreeg en hebt heel veel leuke herinneringen aan zijn vroege jaren, maar nu is hij oud, traag en moe. Je laat het op je zitten en je schoenen opeten omdat je er zo dol op bent, maar je blijft nog steeds over zijn rug wrijven en ziek dweilen als het overal overgeeft.

Toch geef je het niet op. Je weet dat je er tot het einde bij zult blijven.