Elfen orakel

 Zich verliezen in klanken,

om rond te dwalen
in het lichtende diepst van de nacht.
Zich verenigen met haar schijnbare zwijgen,
om het fluisteren van het verborgen leven te horen,
dat in harmonie heen en weer schommelt.
Met haar intimiteit versmelten,
om het hart te openen voor de stilte.
De draaikolk van gedachten stoppen,
om tedere beroering
van het huidige moment te beleven,
dat als een druppel in de eeuwigheid valt.
Met name 's nachts, als de geluiden van de dag rustiger worden, tot de een na de ander helemaal ophoudt, wordt de waarneming zuiverder, de zintuigen worden niet meer gehinderd en worden scherper. De dingen die om ons heen door dit stille uur worden gewekt nemen verschillende vormen aan. In het spel van de schaduwen lijken ze een eigen leven te leiden. Je bevindt je in het diepst van de nacht, je luister opmerkzaam naar elk gefluister, elk krakend geluid, ieder klein geritsel.

Rustig, maar waakzaam, laat je je vervullen door deze bijna onwerkelijke sfeer, waarin magie mogelijk lijkt, terwijl je wacht op de heilige rust van de slaap. Behoud deze gevoeligheid, de bereidheid van de ziel, die het mogelijk maakt inzicht te krijgen uit de dingen zelf, van hen te leren terwijl je naar ze luistert, van hen leert wat houden van is of te ontdekken dat er rechtstreeks 'iets' in jou is dat je hart met een mooie onbekende emotie sneller doet kloppen.

Het is alsof je een nieuw zelf tegenkomt, iemand van wie je wil leren houden, hem stukje bij beetje wilt leren kennen. Iemand die 'voelt' en de verborgen zijde van de dingen waarneemt. Iemand die zich daarbij niet laat overlopen door de mechanische haast van het leven, en daar niet aan gebonden is, omdat hij een voorgevoel heeft van de vrijheid van de geest. En dan zul je merken dat deze "Iemand" je ziel is, en niet van jou gescheiden, je ziel, die de glimlach van de diepe vrede kent.

Zo zul je je kern kunnen vinden, en je 'jouw' aanwezigheid en 'jouw' leven bewust worden. Vergeet het niet. Vergeet niet de anonieme hoeveelheid ijdele, nutteloze gedachten. Je bent niet meer je verleden, en je bent ook nog niet in de toekomst. Je 'bent' in het moment, zoals alles wat met je en in je leeft, in het eeuwige Nu.