De jaren gaan voorbij

De jaren gaan voorbij en we wonen lekker. We keren problemen de rug toe in het geloven dat ze het voor zichzelf zullen oplossen. We voelen de pijn en zeggen dat het overgaat en als het toevallig ondraaglijk wordt is er zeker een middel om het te helen. We missen zoveel kansen en we blijven geloven dat ze op een dag zullen terugkeren en dat dat het juiste moment is om gelukkig te zijn.

De wereld leert ons te lijden en wij zitten voor het gemak daar op de bank en kijken hoe onze pijn weerspiegeld in de spiegel van het leven. We staan daar gewoon als standbeelden en kijken naar de tragedie van ons leven zonder enige reactie. We gaan ervan uit dat het juiste is om te lijden en zoeken niet naar een uitweg in deze donkere tunnel waar we ons verstoppen, zodat niemand met een vinger naar ons zou wijzen en zeggen dat we gek waren.

We claimen het verleden alsof het de enige was die de schuld had voor onze pijn en we gaan er niet vanuit dat het onze blindheid was en het verkeerde advies van een samenleving die ons niet verdedigt en laat staan dat ons naar dit doodlopende spoor heeft geleid waarin we naar buiten kijken naar de tuin en zeggen dat het nog steeds winter is en planten alleen bloeien in de lente. We herhalen wat ons geleerd is en doen geen moeite om te kijken of het koud of warm is, zodat we zeker weten dat we in het juiste seizoen zitten.

We hebben een hele leven excuses verzonnen voor het niet maken van onze beslissingen, en op een dag als we weinig keuze hebben, betreuren we de tijd die we verloren hebben, alsof het probleem van hem was en niet van ons. Als we nauwelijks verder kunnen, geven we het verleden de schuld, alsof het de slechterik was en wij de slachtoffers zijn. Het is makkelijker om spijt te hebben van ons geluk dan te veronderstellen dat we nooit de moed hadden om te vechten voor wat we wilden en nu geen andere keuze hebben dan te accepteren dat we niet genoten van het leven.

@Angela Caboz