De waterjongen

Een waterjongen!

Dat dachten de kinderen die kastelen aan zee bouwden toen ze hem zagen aankomen, met zeewierhaar, gemonteerd op een golf, die oplost in schuim.

Nauwelijks in het hete zand gestort, braken vogeltjes uit hun hoofd en vlogen tegen de koppen van de andere kinderen.

De waterjongen sprak niet dezelfde taal als zij, maar de gedachten waren vogels die in alle hoofden gelijk leefden. Alle jongens wilden hetzelfde: spelen, eten, geknuffeld en geknuffeld worden voor het slapen gaan. Maar de waterjongen had alleen zijn fragiele en vermoeide, bijna transparante lichaam, en de vogels, velen, die zich over de zee hadden gestapeld. Sommigen lieten los bij aankomst, maar anderen bleven binnen, herdenken papa en mama en zijn late verjaardagscadeau, een elektrische trein waar hij maanden van droomde.

Hoe heb je geraden wat ik wilde mam?

Het was een klein vogeltje dat van jouw hoofd naar het mijne kwam vliegen.

Of zou het een vlinder zijn? Nee, de vlinders waren de dromen die de zee overstak, op de vlucht voor oorlog, honger en dood.

De waterjongen met algenhaar zat moe in het zand. De boot was gezonken en iedereen lag begraven in de zee. Iedereen behalve hij, die een enorme golf de paarden naar het strand bracht. De waterjongen had de hele reis op een backhand doorgebracht, in de hoop dat zijn ouders mee zouden komen en een losser golf zouden rijden. Dus ik was moe en verdrietig: ik werd gekozen door de golf, maar ik bleef alleen achter.

De jongens die in het zand spelen keken naar hun dunne, bijna transparante lichamen omdat ze dagen en dagen zonder eten waren gegaan, en één ging zijn moeder vragen om de banaan die ze hem had meegenomen voor een snack.

Hier water jongen eet deze banaan

Hij begreep de woorden niet, maar hij accepteerde de vruchten en at het met pijn. Ik had echt honger. Hij stond toen en ging de jongen bedanken:

Dank je wel! En uit haar algenhaar haalde hij een schelp met een parel erin en bood het haar aan.

De jongen bedankte met een hele zachte knuffel, het was niet het water dat hem allemaal bedekte. Pas nadat ze de schelp opende zag ze de glimmende parel.

Wat heerlijk! - Alle vrienden zeiden het in refrein. Hoe heet dit?

Opnieuw begreep de waterjongen de woorden niet, maar probeerde de vraag te begrijpen en antwoordde:

A S A R A T I N G

In hun taal betekent dit woord vriendschap. Ik bood je een vriendschapsverzoek aan

Toen stelde de twee nieuwe vriendjes zich voor:

Mijn naam is Rodrigo. Ze wees haar borst erop. En die van jou?

Rafet, antwoordde de waterjongen

Rodrigo je bent knap De namen waren niet veel verschillend en ook niet. Hoewel ze zich niet in dezelfde taal uiten, leken de vogels die hun hoofd bewonen echt erg op elkaar. Dus besloten ze allebei op dat moment, zonder elkaar te kennen, dat ze goede vrienden moesten worden.

Mama Rafet kwam alleen binnen gebracht door een golf Kan je in ons huis blijven

Oooh schatjes dit is niet mogelijk ik ga de autoriteiten laten weten.

Rodrigo's moeder belde en een paar minuten later kwamen twee bewakers aan en namen Rafet mee.

Die nacht sliep Rodrigo niet. Vogels in je hoofd stoppen gewoon niet. Waar zou Rafet zijn? Moest hem vinden

Hij werd 's morgens vroeg wakker, kleedde zich aan, en terwijl het hele huis nog lag te slapen, ging hij rustig naar buiten. Het was een mistige ochtend. Je zag de zee niet, of de huizen aan de overkant, zelfs niemand voor je. Rodrigo liep aarzelend door de straten op zoek naar het politiebureau, maar omringd door de mist liep hij uiteindelijk rond en kon zijn bestemming niet bereiken. Moe en hongerig, omdat hij vastend van huis was vertrokken, Rodrigo werd al wanhopig toen hij iets zachts aan zijn voeten voelde raken. Het was een hond die door zijn baasje aan het wandelen was.

Excuseer me mevrouw, kunt u me helpen om de GNR post te vinden?

De vrouw wilde het telefoonnummer van Rodrigo's ouders weten, zodat ze hen kon bellen, maar hij stond erop dat ze dringend met de bewakers wilde spreken.

Behandelen je ouders je verkeerd?

NEE NEE NEE NEE NEE NEE Maar ik moet met iemand van de GNR-post spreken met de grootste spoed.

Met zoveel aandringen deed de dame haar wil en leidde hem naar het politiebureau, dat niet ver weg was. Toen hij daar aankwam, viel Rodrigo, uitgeput en hongerig, over een stoel heen en vroeg hem om gevoerd te worden. De bewakers brachten hem een sapje en een taart, en pas nadat hij uitlegde wat er komen ging: hij wilde zijn vriend Rafet vinden.

Een van de bewakers kende Rodrigo's vader en probeerde hem meteen te bellen. De hele familie werd gek op zoek naar hem, vaders, grootouders, ooms en neven.

Is hij mooi? Waar is de rafet

Maak je geen zorgen Rodrigo, hij doet het prima, in een instelling die wees of verlaten kinderen opneemt.

Maar Rafet is mijn vriend, hij is geen verlaten kind. Ik zou hem nooit verlaten.

Toen zijn ouders aankwamen, sloeg Rodrigo op zijn voet en zei dat hij niet zonder Rafet naar huis ging. De ouders beloofden hem toen dat ze hem zouden proberen te adopteren, en ze vertrokken naar de instelling die hem zou opvangen, om hem te bezoeken.

Het zijn zes lange maanden geweest waarin Rodrigo en Rafet elkaar vaak bezochten om hun vriendschap te versterken. Rafet was een goede student en leerde snel Portugees spreken. Het schrijven was lastiger maar moest er komen. Zijn grootste probleem was zijn angst voor andere jongens, die hem heel anders leken, en hun angst voor hem om dezelfde reden. Maar met Rodrigo voelde het altijd als thuis.

Toen het adoptieproces afgerond was en ze eindelijk broers werden, was er een tuinfeest met alle vrienden van Rodrigo die hem op zijn verzoek overlegden met<s>ers; sommigen van hen brachten hem zelfs speelgoed en boeken.

Ondanks dat hij zijn ouders enorm miste en hem nooit verlaten had, was dit de eerste dag in vele maanden dat Rafet zich bijna gelukkig voelde.

Vandaag nog, op school, noemen sommige klasgenoten hem "The Water Boy", maar voor Rodrigo werd hij "de man".

Isabel Pereira Rosa en Sara Azevedo Pereira

Isabel Pereira Rosa - Poëzie en Proza