Good Omens Review

De eerste seizoen volgt de demon Crowley ( David Tennant ) en de engel Aziraphale ( Michael Sheen ), oude bekenden die gewend zijn geraakt aan elkaars gezelschap en aan een aangenaam leven op aarde in het heden als vertegenwoordigers van de hemel en de hel , en die hebben afgesproken om het conflict tussen hun partijen hun vriendschap niet te laten verhinderen. Wanneer hen wordt verteld dat Armageddon op het punt staat te gebeuren - de laatste strijd tussen de hemel en de hel - werken ze samen om de komst van de antichrist en het einde van het aangename bestaan ​​dat ze op aarde genieten te voorkomen.
Seizoen 2: Een naakte aartsengel verschijnt bij de deur van de boekwinkel van de afvallige engel Aziraphale, zonder enige herinnering aan wie hij is of hoe hij daar terecht is gekomen, en de levens van Aziraphale en de gepensioneerde demon Crowley worden extreem ingewikkeld. Hemel en Hel zijn allebei wanhopig om de wegloper te vinden. Terwijl Crowley en Aziraphale proberen een menselijke romance te herstellen, worden de dingen steeds onveiliger voor hen, in het verleden en het heden. 

Good Omens was zo'n heerlijke verrassing voor mij, ik word normaal gesproken niet aangetrokken door verhalen met religieuze ondertonen. Maar deze show is niet alleen een verhaal over engelen en demonen - het gaat over vriendschap, moraliteit en het uitdagen van vooropgezette ideeën.
De relatie tussen Crowley en Aziraphale is het hart van de show. Hun geklets, wederzijds respect en de manier waarop ze hun respectievelijke rollen vervullen met een mix van verzet en genegenheid, zorgen ervoor dat ze zich ongelooflijk menselijk voelen, ondanks dat ze hemelse en helse wezens zijn. Die mix van humor, charme en oprechtheid is wat ze zo innemend maakt.
Een show die zichzelf niet al te serieus neemt, wat het waarschijnlijk leuker maakt voor iemand die de thema's anders te zwaar zou vinden. In plaats van te preken, gebruikt het humor en grilligheid om ideeën te verkennen over goed, slecht en alles daartussenin - concepten die universeel resoneren, ongeacht iemands overtuigingen.
Crowley's sass en Aziraphales innemende ernst raakten een gevoelige snaar bij mijn waardering voor intelligente humor en complexe personages. De manier waarop het zich richt op relaties, groei en het in twijfel trekken van de status quo maakt het een ervaring die verder gaat dan de oppervlakkige thema's
Seizoen 2 was ongelooflijk. Het was geen bewerking van iets, maar volgde perfect op seizoen 1. De verhaallijn was interessant en goed getempoeerd en de personages hadden een goede chemie. De laatste aflevering... nou ja, 'die scène' waar we allemaal weten dat ik het hier over heb, heeft me letterlijk vernietigd. Ik voel geen liefde en begrijp het daarom niet, maar ik kon de emotie zien en het deed me echt huilen. Dus toen zocht ik naar serie 3 en ontdekte dat het was uitgesteld, maar ik wil het echt zien en als het gebeurt, moet Aziraphale maar beter de 'ik had het mis'-dans doen voor zijn gedrag. er zou nog een aflevering 13 moeten zijn maar die staat niet op prime video dus die zal ik moeten zoeken via het internet ergens.
Over het algemeen vond ik deze serie geweldig en zou ik blij zijn met een andere serie of met een goede film hier van, maar ben bang dat dat niet zo gauw gaat gebeuren, nou dat er tegen Neil Gaiman allerlei klachten en beschuldigingen lopen. Zoek Google maar naar en de oren vliegen je van je lijf af en je kunstgebit valt uit je mond, want het is behoorlijk heftig wat er over Neil Gaiman wordt geschreven.
Ik raad de serie wel aan omdat hij leuk is en makkelijk om naar te kijken.