A Good Girl's Guide to Murder Review
A Good Girl’s Guide to Murder, gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks, begint – zoals ieder zichzelf respecterend moordmysterie – met het slachtoffer. In de openingsminuten zien we de zeventienjarige Andie Bell (India Lillie Davies) vlak voor haar verdwijning verdwaasd over straat lopen. Als ze een hand naar haar achterhoofd brengt, merkt ze dat haar lange, blonde haren rood kleuren van het bloed. Hoe Andie aan die wond komt en hoe ze uiteindelijk echt verdwijnt, is vervolgens aan de heldin van het verhaal, Pip Fitz-Amobi (Emma Myers), om te achterhalen.
In de versie van de roman die voor de Amerikaanse markt is gepubliceerd, is de setting veranderd naar Fairview, Connecticut. De televisiebewerking uit 2024 gebruikt de originele setting van Little Kilton, Buckinghamshire, die aanwezig is in de Britse versie van het boek.
Een interessant maar ongelijk mysteriedrama dat nooit echt op gang komt. Er is veel te genieten in deze serie, van de prachtige opnamelocaties, de zeer goede hoofdrolspelers tot het mysterie zelf en het bijna cold case-achtige onderzoek dat volgt. Ik heb het boek niet gelezen, dus ik kan niet beoordelen hoe accuraat het is. De serie begint soms op terrein dat bekend aanvoelt en een paar stukken voelen er een beetje geforceerd in, waaronder een ongeluk in de stijl van I Know What You Did Last Summer.
Een bepaalde lange blonde jonge vrouw verschijnt ook precies op het moment dat onze hoofdpersoon haar nodig heeft om te helpen. De vrienden ontwikkelen zich soms, maar voelen op andere momenten overbodig aan. Je begint je al snel te realiseren dat alle blanke mannen in de serie slecht zijn op een vaak gemeen en crimineel manier, hoewel etnische mannen over het algemeen goedhartig en zorgzaam zijn, stel je voor dat de BBC het tegenovergestelde zou doen. Het is bijna een zwaktebod en een cliché geworden, nu je er echt je ogen bij begint te rollen. De casting is over het algemeen vrij goed, hoewel een acteur die een 17-jarige speelt die onder druk staat er geen dag ouder uitziet dan 40. Smartphones worden veel gebruikt in de serie, maar meestal om het plot te laten vorderen. Onze hoofdpersoon mag op verschillende punten zelfingenomen tirades afsteken, terwijl haar Watson-vriend op de een of andere manier helemaal niets lijkt te hebben van een realistisch leven, vaak verschijnt hij gewoon bij een meer met zijn handen in zijn zakken zodat onze hoofdpersoon met hem kan praten, hoe lang staat hij al naar die boom te staren?
We krijgen behoorlijk wat drugs in de serie, een enigszins verontrustende lijst van beroepen waarvan je denkt dat je ze kunt vertrouwen, zoals leraren en politieagenten, die op zijn zachtst gezegd absoluut niet te vertrouwen zijn. Plotgaten zijn gewoon gigantisch, een bepaald ongeluk met een dier slaat nergens op, en de motieven van mensen ook niet. Sommige stukken zijn ook onduidelijk, maar voor het grootste deel kon ik het volgen. Het is allemaal soms erg geïdealiseerd, de perfecte cottages in Engeland, de verkeersvrije straten, de hond die nooit blaft of te opgewonden raakt, of rommel of problemen veroorzaakt. De ouders die gevatte grappen uitwisselen, het is allemaal een beetje net te als je begrijpt wat ik bedoel......
Hoewel de serie niet verschrikkelijk was, was deze ook niet uitzonderlijk. Het was een behoorlijke show, waar je zes uur aan zou willen besteden, maar waarschijnlijk niet iets dat je opnieuw zou willen bekijken. Het is vaak onrealistisch om te verwachten dat een live-adaptatie van een geliefde boekenreeks net zo geweldig is als het origineel. Ik begrijp dat er in adaptaties enkele veranderingen nodig zijn, maar sommige van de aangebrachte wijzigingen waren onzinnig. Pips personage voelde compleet anders aan en de manier waarop ze het grootste deel van haar informatie ontdekte, maakte dat ze veel minder intelligent leek dan ze in het boek is. In plaats van dingen aan elkaar te knopen, werd haar alles met de paplepel ingegoten en struikelde ze over onthullingen. De grootste problemen met de show leken te komen van zwakke regie en schrijfstijl, evenals het frequente probleem van het veranderen van belangrijke aspecten van de plot. Dus, is de show het waard om te kijken? De show kan vermakelijk zijn om te kijken als je van mysteriedrama's voor jongvolwassenen houdt. Als je echter de voorkeur geeft aan bewerkingen die trouw blijven aan het bronmateriaal, vind je dit misschien minder bevredigend.
Een bepaalde lange blonde jonge vrouw verschijnt ook precies op het moment dat onze hoofdpersoon haar nodig heeft om te helpen. De vrienden ontwikkelen zich soms, maar voelen op andere momenten overbodig aan. Je begint je al snel te realiseren dat alle blanke mannen in de serie slecht zijn op een vaak gemeen en crimineel manier, hoewel etnische mannen over het algemeen goedhartig en zorgzaam zijn, stel je voor dat de BBC het tegenovergestelde zou doen. Het is bijna een zwaktebod en een cliché geworden, nu je er echt je ogen bij begint te rollen. De casting is over het algemeen vrij goed, hoewel een acteur die een 17-jarige speelt die onder druk staat er geen dag ouder uitziet dan 40. Smartphones worden veel gebruikt in de serie, maar meestal om het plot te laten vorderen. Onze hoofdpersoon mag op verschillende punten zelfingenomen tirades afsteken, terwijl haar Watson-vriend op de een of andere manier helemaal niets lijkt te hebben van een realistisch leven, vaak verschijnt hij gewoon bij een meer met zijn handen in zijn zakken zodat onze hoofdpersoon met hem kan praten, hoe lang staat hij al naar die boom te staren?
We krijgen behoorlijk wat drugs in de serie, een enigszins verontrustende lijst van beroepen waarvan je denkt dat je ze kunt vertrouwen, zoals leraren en politieagenten, die op zijn zachtst gezegd absoluut niet te vertrouwen zijn. Plotgaten zijn gewoon gigantisch, een bepaald ongeluk met een dier slaat nergens op, en de motieven van mensen ook niet. Sommige stukken zijn ook onduidelijk, maar voor het grootste deel kon ik het volgen. Het is allemaal soms erg geïdealiseerd, de perfecte cottages in Engeland, de verkeersvrije straten, de hond die nooit blaft of te opgewonden raakt, of rommel of problemen veroorzaakt. De ouders die gevatte grappen uitwisselen, het is allemaal een beetje net te als je begrijpt wat ik bedoel......
Hoewel de serie niet verschrikkelijk was, was deze ook niet uitzonderlijk. Het was een behoorlijke show, waar je zes uur aan zou willen besteden, maar waarschijnlijk niet iets dat je opnieuw zou willen bekijken. Het is vaak onrealistisch om te verwachten dat een live-adaptatie van een geliefde boekenreeks net zo geweldig is als het origineel. Ik begrijp dat er in adaptaties enkele veranderingen nodig zijn, maar sommige van de aangebrachte wijzigingen waren onzinnig. Pips personage voelde compleet anders aan en de manier waarop ze het grootste deel van haar informatie ontdekte, maakte dat ze veel minder intelligent leek dan ze in het boek is. In plaats van dingen aan elkaar te knopen, werd haar alles met de paplepel ingegoten en struikelde ze over onthullingen. De grootste problemen met de show leken te komen van zwakke regie en schrijfstijl, evenals het frequente probleem van het veranderen van belangrijke aspecten van de plot. Dus, is de show het waard om te kijken? De show kan vermakelijk zijn om te kijken als je van mysteriedrama's voor jongvolwassenen houdt. Als je echter de voorkeur geeft aan bewerkingen die trouw blijven aan het bronmateriaal, vind je dit misschien minder bevredigend.
Reacties
Een reactie posten