Hoor je jezelf wel eens het volgende zeggen

 Hoor je jezelf wel eens het volgende zeggen?:

“Het was heel vervelend wat hij zei. Maar ik begrijp het wel, hij zit niet zo lekker in zijn vel”.

“Tja, mijn moeder kon niet anders, ze heeft zelf ook geen liefde gekregen”.

Als je dit herkent, ga dan een stap verder en stel jezelf de vraag in hoeverre jouw begrip verhindert dat je je gevoel toelaat. Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen het begrip voor de ander en je eigen pijn en verdriet. Ze bestaan naast elkaar, het één sluit het ander niet uit. Jouw pijn, jouw gekwetstheid en jouw boosheid zijn net zo reëel en gerechtvaardigd als het onvermogen van de ander.
Natuurlijk is het fijn als je je kunt verplaatsen in de ander. En als je begrip hebt wanneer de ander misschien niet reageert zoals je had gehoopt. Ons begrip helpt ons om minder wrok te ervaren en vergevingsgezind te zijn, dit zijn mooie eigenschappen. Het wordt problematisch als je structureel de begripvolle partij bent en voorbij gaat aan je eigen behoeften.

Hartsverbinding

Je hooggevoeligheid stelt je in staat om op een dieper niveau de pijn en het onvermogen van anderen te voelen: de worsteling, de onmacht en het feit dat de ander echt zijn best doet. Je bent in staat om door gedrag heen te kijken en bent je bewust van de innerlijke kern van de ander. In gnosis wordt deze liefdevolle kern de godsvonk genoemd.
Deze mooie kern is bij velen bedekt door blokkades, ontstaan uit oude pijn en verdriet die niet zijn losgelaten. Deze blokkades maken het voor een ander lastig om contact te maken vanuit het hart. Intuïtief voel je aan dat de ander niets liever wil, maar je merkt dat het de ander niet lukt om zich daadwerkelijk met jou te verbinden.

Hoop op werkelijk contact

Je ervaart dat de ander snel boos is, de schuld stelselmatig bij jou legt of zich juist in zichzelf terug trekt. Zijn of haar goddelijke kern is op subtiel niveau voelbaar, je weet intuïtief dat de ander meer is dan hij of zij laat zien. Je blijft hopen op een werkelijk contact, een diepere verbinding. En daarmee maak je je eigen gevoelens ondergeschikt.
Je praat het gedrag van de ander goed door jezelf voor te houden dat hij het niet zo bedoelt. En dat klopt. Zijn goddelijke kern wil jou inderdaad niet kwetsen of teleurstellen. Maar daarmee hoeven we het gedrag van de ander niet te accepteren.

Van kind naar volwassene

Toch nemen we gedragingen van naasten op de koop toe of vergoelijken het zelfs. Zeker bij familie. Ik zie dit regelmatig terug in mijn praktijk. Mensen die van jongs af aan een moeizaam contact met hun ouders ervaren, hebben zich vaak het patroon eigen gemaakt om het gedrag van hun ouders te verklaren en hun eigen pijn weg te stoppen.
Het is zeker helend om als volwassene te begrijpen waar het gedrag van je ouder vandaan komt. Dat maakt je milder en helpt je om de schuld niet bij jezelf te leggen. Aan de andere kant is het minstens zo belangrijk om stil te staan bij wat hun gedrag met jou heeft gedaan, zowel als kind als volwassene. Het is tijd om eerlijk en liefdevol te zijn naar jezelf toe.
Werd jouw mening in je kindertijd weggewuifd en werden je grenzen overschreden? Waardoor je je er niet bewust van bent dat dit ook nu gebeurt, wellicht met anderen? Of is je begrip onbewust een excuus om je gevoelens niet te hoeven voelen?

Contact met jezelf

Het is menselijk om je af te wenden van pijnlijke gevoelens. Maar nu we als mensheid verder transformeren, wordt het toelaten van pijn en het stellen van grenzen steeds belangrijker.
Keer in jezelf en durf te voelen. Maak contact met de pijn in jou. Wat voelt voor jou niet prettig in het contact? Neemt de ander jouw grenzen niet serieus? Is de ander in staat naar je te luisteren en zich te verplaatsen in jouw behoeften?
Wellicht is de basis van dit thema ontstaan in je kindertijd. Hoe heb je je gevoeld als klein meisje of klein jongetje? Ervoer je eenzaamheid en werd je afgewezen? Had je te maken met geweld of andere traumatische ervaringen?
Ook al ben je volwassen, het kind in jou bestaat nog steeds. Door het kind in jou de ruimte te geven en er te laten zijn, het verdriet toe te laten en los te laten, maak je het mogelijk om dit deel van jezelf te helen en je plek in te nemen in de wereld.

Laat de last bij de ander

Het subtiel voelbare verdriet en onvermogen van de ander maakt het lastig om de last bij de ander te laten en onze grens aan te geven. Maar wanneer we de ander ‘sparen’, ontnemen we hem of haar de mogelijkheid om zich bewust te worden van weggestopte pijn en te groeien.
Of de ander hiervoor kiest is zijn of haar keuze. Wanneer je merkt dat de ander op de oude voet verder gaat, dwingt dit jou om hiernaar te kijken en je af te vragen hoe groot de liefde voor jezelf is. En of het wellicht tijd is om veranderingen aan te brengen in jullie contact. Mogelijk kom je tot de conclusie om het contact oppervlakkig te houden, elkaar minder te zien of het contact zelfs te verbreken.

Liefde voor jezelf

Je kunt de ander niet veranderen. Je kunt wel liefdevol naar jezelf zijn en voelen wat jij nodig hebt in relaties. Door daarnaar te handelen neem je de regie over je eigen leven.
Hiermee schep je ruimte voor liefde. De onvoorwaardelijke liefde die je hebt meegenomen vanuit de Bron, mag je nu voor jezelf gaan ervaren. Naarmate je vaker grenzen stelt en keuzes maakt die goed zijn voor jou, groeien je zelfrespect en de liefde voor jezelf. En zul je ervaren dat je relaties veranderen. In bestaande relaties die je hebt behouden zal er meer balans komen. En nieuwe mensen die je ontmoet bevinden zich in een vergelijkbare liefdevolle vibratie. Naarmate je zelfliefde groeit, groeit ook de liefde voor andere mensen.